Stan prawny 2010-11-26
Dz.U.2009.151.1220 (U) Ochrona przyrody.
0
USTAWA
z dnia 16 kwietnia 2004 r.
(tekst
pierwotny: Dz. U. 2004 r. Nr 92 poz. 880)
(tekst jednolity: Dz. U. 2009 r. Nr 151 poz. 1220)
Rozdział
1
Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa
określa cele, zasady i formy ochrony przyrody żywej i nieożywionej oraz
krajobrazu.
Art. 2. 1. Ochrona
przyrody, w rozumieniu ustawy, polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu
oraz odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody:
1) dziko występujących roślin,
zwierząt i grzybów;
2) roślin, zwierząt i grzybów objętych
ochroną gatunkową;
3) zwierząt prowadzących wędrowny tryb
życia;
4) siedlisk przyrodniczych;
5) siedlisk zagrożonych wyginięciem,
rzadkich i chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów;
6) tworów przyrody żywej i
nieożywionej oraz kopalnych szczątków roślin i zwierząt;
7) krajobrazu;
8) zieleni w miastach i wsiach;
9) zadrzewień.
2. Celem
ochrony przyrody jest:
1) utrzymanie procesów ekologicznych i
stabilności ekosystemów;
2) zachowanie różnorodności
biologicznej;
3) zachowanie dziedzictwa
geologicznego i paleontologicznego;
4) zapewnienie ciągłości istnienia
gatunków roślin, zwierząt i grzybów, wraz z ich siedliskami, przez ich
utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony;
5) ochrona walorów krajobrazowych,
zieleni w miastach i wsiach oraz zadrzewień;
6) utrzymywanie lub przywracanie do
właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych, a także pozostałych zasobów,
tworów i składników przyrody;
7) kształtowanie właściwych postaw
człowieka wobec przyrody przez edukację, informowanie i promocję w dziedzinie
ochrony przyrody.
Art.
3. Cele ochrony przyrody są
realizowane przez:
1) uwzględnianie wymagań ochrony
przyrody w polityce ekologicznej państwa, programach ochrony środowiska
przyjmowanych przez organy jednostek samorządu terytorialnego, koncepcji
przestrzennego zagospodarowania kraju, strategiach rozwoju województw, planach
zagospodarowania przestrzennego województw, strategiach rozwoju gmin, studiach
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych
planach zagospodarowania przestrzennego i planach zagospodarowania
przestrzennego morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej
strefy ekonomicznej oraz w działalności gospodarczej i
inwestycyjnej;
2) obejmowanie zasobów, tworów i
składników przyrody formami ochrony przyrody;
3) opracowywanie i realizację ustaleń
planów ochrony dla obszarów podlegających ochronie prawnej, programów ochrony
gatunków, siedlisk i szlaków migracji gatunków chronionych;
4) realizację krajowej strategii
ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej wraz z
programem działań;
5) prowadzenie działalności
edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody;
6) prowadzenie badań naukowych nad
problemami związanymi z ochroną przyrody.
Art. 4. 1. Obowiązkiem
organów administracji publicznej, osób prawnych i innych jednostek
organizacyjnych oraz osób fizycznych jest dbałość o przyrodę będącą
dziedzictwem i bogactwem narodowym.
2. Organy
administracji publicznej są obowiązane do zapewnienia warunków prawnych,
organizacyjnych i finansowych dla ochrony przyrody.
3. Obowiązkiem
organów administracji publicznej, instytucji naukowych i oświatowych, a także
publicznych środków masowego przekazu jest prowadzenie działalności
edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody.
Art.
5. Użyte w ustawie określenia
oznaczają:
1) gatunek - zarówno gatunek w
znaczeniu biologicznym, jak i każdą niższą od gatunku biologicznego jednostkę
systematyczną, populację, a także mieszańce tego gatunku w pierwszym lub drugim
pokoleniu, z wyjątkiem form, ras i odmian udomowionych, hodowlanych lub
uprawnych;
1a) gatunek będący przedmiotem
zainteresowania Wspólnoty - gatunek roślin lub zwierząt, który na terytorium
państw członkowskich Unii Europejskiej jest:
a) zagrożony, z wyjątkiem gatunków,
których naturalny zasięg na tym terytorium jest zasięgiem krańcowym i które nie
są zagrożone lub podatne na zagrożenie w zachodnim regionie palearktycznym,
lub
b) podatny na zagrożenie, czyli mogący
w najbliższej przyszłości zostać zakwalifikowanym do kategorii gatunków
zagrożonych, jeśli czynniki będące przyczyną zagrożenia będą na niego nadal
oddziaływać, lub
c) rzadki, czyli o niewielkiej
populacji, który nie jest obecnie zagrożony ani podatny na zagrożenie, ale
podlega ryzyku zagrożenia ze względu na występowanie w obrębie ograniczonych
obszarów geograficznych albo znaczne rozproszenie na większym obszarze,
lub
d) endemiczny i wymagający specjalnej
uwagi ze względu na szczególny charakter jego siedliska lub potencjalne
oddziaływanie jego eksploatacji na te siedliska lub potencjalne oddziaływanie
jego eksploatacji na stan jego ochrony;
1b) gatunek o znaczeniu priorytetowym
- gatunek zagrożony, w odniesieniu do którego
Wspólnota ponosi szczególną odpowiedzialność z powodu wielkości jego
naturalnego zasięgu mieszczącego się na terytorium państw członkowskich Unii
Europejskiej;
1c) gatunek obcy - gatunek występujący
poza swoim naturalnym zasięgiem w postaci osobników lub zdolnych do przeżycia:
gamet, zarodników, nasion, jaj lub części osobników, dzięki którym mogą one
rozmnażać się;
1d) integralność obszaru Natura 2000 -
spójność czynników strukturalnych i funkcjonalnych warunkujących zrównoważone
trwanie populacji gatunków i siedlisk przyrodniczych, dla ochrony
których zaprojektowano lub wyznaczono obszar Natura 2000;
2) korytarz ekologiczny - obszar
umożliwiający migrację roślin, zwierząt lub grzybów;
2a) krzyżowanie zwierząt - kojarzenie
osobników genetycznie odmiennych, w tym osobników różnych gatunków;
2b) obszar Natura 2000 - obszar
specjalnej ochrony ptaków, specjalny obszar ochrony siedlisk lub obszar mający
znaczenie dla Wspólnoty, utworzony w celu ochrony populacji dziko występujących
ptaków lub siedlisk przyrodniczych lub gatunków będących przedmiotem zainteresowania
Wspólnoty;
2c) obszar mający znaczenie dla
Wspólnoty - projektowany specjalny obszar ochrony siedlisk, zatwierdzony przez
Komisję Europejską w drodze decyzji, który w regionie biogeograficznym, do
którego należy, w znaczący sposób przyczynia się do zachowania lub odtworzenia
stanu właściwej ochrony siedliska przyrodniczego lub gatunku będącego
przedmiotem zainteresowania Wspólnoty, a także może znacząco przyczynić się do
spójności sieci obszarów Natura 2000 i zachowania różnorodności biologicznej w
obrębie danego regionu biogeograficznego; w przypadku gatunków zwierząt
występujących na dużych obszarach obszarem mającym znaczenie dla Wspólnoty jest
obszar w obrębie naturalnego zasięgu takich gatunków, charakteryzujący się
fizycznymi lub biologicznymi czynnikami istotnymi dla ich życia lub
rozmnażania;
2d) obszar morski - polski obszar
morski w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich
Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. z
2003 r. Nr 153, poz. 1502, z późn. zm.);
3) obszar specjalnej ochrony ptaków -
obszar wyznaczony, zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej, do ochrony
populacji dziko występujących ptaków jednego lub wielu gatunków, w którego
granicach ptaki mają korzystne warunki bytowania w ciągu całego życia, w
dowolnym jego okresie albo stadium rozwoju;
4) ochrona częściowa - ochronę
gatunków roślin, zwierząt i grzybów dopuszczającą możliwość redukcji
liczebności populacji oraz pozyskiwania osobników tych gatunków lub ich
części;
5) ochrona czynna - stosowanie, w
razie potrzeby, zabiegów ochronnych w celu przywrócenia naturalnego stanu
ekosystemów i składników przyrody lub zachowania siedlisk przyrodniczych oraz
siedlisk roślin, zwierząt lub grzybów;
6) ochrona ex situ - ochronę gatunków
roślin, zwierząt i grzybów poza miejscem ich naturalnego występowania oraz
ochronę skał, skamieniałości i minerałów w miejscach ich przechowywania;
7) ochrona in
situ - ochronę gatunków roślin, zwierząt i grzybów, a także elementów przyrody
nieożywionej, w miejscach ich naturalnego występowania;
8) ochrona krajobrazowa - zachowanie
cech charakterystycznych danego krajobrazu;
9) ochrona ścisła - całkowite i trwałe
zaniechanie bezpośredniej ingerencji człowieka w stan ekosystemów, tworów i
składników przyrody oraz w przebieg procesów przyrodniczych na obszarach
objętych ochroną, a w przypadku gatunków - całoroczną ochronę należących
do nich osobników i stadiów ich rozwoju;
10) ogród botaniczny - urządzony i
zagospodarowany teren wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami
funkcjonalnie z nim związanymi, będący miejscem ochrony ex situ, uprawy roślin
różnych stref klimatycznych i siedlisk, uprawy roślin określonego gatunku oraz
prowadzenia badań naukowych i edukacji;
11) ogród zoologiczny - urządzony i
zagospodarowany teren wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami
funkcjonalnie z nim związanymi, gdzie są przetrzymywane oraz eksponowane publicznie przez co najmniej 7 dni w roku, żywe zwierzęta
gatunków dziko występujących, z wyjątkiem:
a) cyrków,
b) sklepów ze zwierzętami,
c) miejsc, w których eksponowanych
jest publicznie nie więcej niż 15 gatunków tych zwierząt i łącznie nie
więcej niż 50 okazów gadów, ptaków i ssaków;
11a) okaz gatunku - roślinę, zwierzę
lub grzyb z danego gatunku, żywe lub martwe, każdą ich część, formę rozwojową,
jajo lub wydmuszkę, a także produkt pochodny również zawarty w innych towarach
oraz towary, które zgodnie z dołączonym dokumentem, opakowaniem, oznakowaniem
lub etykietą, lub jeżeli wynika to z jakichkolwiek
innych okoliczności, mają zawierać lub zawierają części lub produkty pochodne z
roślin, zwierząt, lub grzybów z danego gatunku;
12) ostoja - miejsce o warunkach
sprzyjających egzystencji roślin, zwierząt lub grzybów zagrożonych wyginięciem
lub rzadkich gatunków;
13) ośrodek rehabilitacji zwierząt -
miejsce, w którym jest prowadzone leczenie i rehabilitacja zwierząt dziko
występujących, wymagających okresowej opieki człowieka w celu przywrócenia ich
do środowiska przyrodniczego;
14) otulina - strefę ochronną graniczącą
z formą ochrony przyrody i wyznaczoną indywidualnie dla formy ochrony przyrody
w celu zabezpieczenia przed zagrożeniami zewnętrznymi wynikającymi z
działalności człowieka;
15) pozyskiwanie:
a) zbiór roślin lub grzybów gatunków
chronionych lub ich części ze stanowisk naturalnych do celów
gospodarczych,
b) chwytanie, łowienie lub zbieranie
zwierząt gatunków chronionych lub ich części i produktów pochodnych do celów
gospodarczych,
16) różnorodność biologiczna -
zróżnicowanie żywych organizmów występujących w ekosystemach, w obrębie gatunku
i między gatunkami, oraz zróżnicowanie ekosystemów;
17) siedlisko przyrodnicze - obszar
lądowy lub wodny, naturalny, półnaturalny lub
antropogeniczny, wyodrębniony w oparciu o cechy geograficzne, abiotyczne i
biotyczne;
17a) siedlisko przyrodnicze będące
przedmiotem zainteresowania Wspólnoty - siedlisko przyrodnicze, które na
terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej:
a) jest zagrożone zanikiem w swoim
naturalnym zasięgu lub
b) ma niewielki zasięg naturalny w
wyniku regresji lub z powodu ograniczonego obszaru występowania
wynikającego z jego wewnętrznych, przyrodniczych właściwości, lub
c) stanowi reprezentatywny przykład
typowych cech regionu biogeograficznego występującego w państwach członkowskich
Unii Europejskiej;
17b) siedlisko przyrodnicze o
znaczeniu priorytetowym - siedlisko przyrodnicze zagrożone zanikiem na
terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, za którego ochronę Wspólnota
ponosi szczególną odpowiedzialność z powodu wielkości jego naturalnego zasięgu
mieszczącego się na terytorium tych państw;
18) siedlisko roślin, siedlisko
zwierząt lub siedlisko grzybów - obszar występowania roślin, zwierząt lub
grzybów w ciągu całego życia lub dowolnym stadium ich rozwoju;
19) specjalny obszar ochrony siedlisk -
obszar wyznaczony, zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej, w celu trwałej
ochrony siedlisk przyrodniczych lub populacji zagrożonych wyginięciem gatunków
roślin lub zwierząt lub w celu odtworzenia właściwego stanu ochrony
siedlisk przyrodniczych lub właściwego stanu ochrony tych gatunków;
20) środowisko przyrodnicze - krajobraz
wraz z tworami przyrody nieożywionej oraz naturalnymi i przekształconymi
siedliskami przyrodniczymi z występującymi na nich roślinami, zwierzętami i
grzybami;
21) tereny zieleni - tereny wraz z
infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nimi związanymi, pokryte
roślinnością, znajdujące się w granicach wsi o zwartej zabudowie lub
miast, pełniące funkcje estetyczne, rekreacyjne, zdrowotne lub osłonowe,
a w szczególności parki, zieleńce, promenady, bulwary, ogrody botaniczne,
zoologiczne, jordanowskie i zabytkowe oraz cmentarze, a także zieleń
towarzyszącą ulicom, placom, zabytkowym fortyfikacjom, budynkom, składowiskom,
lotniskom oraz obiektom kolejowym i przemysłowym;
22) udostępnianie - umożliwianie
fotografowania lub filmowania w celach zarobkowych oraz korzystania z zasobów,
tworów i składników przyrody w celach naukowych, edukacyjnych, turystycznych,
rekreacyjnych i sportowych;
23) walory krajobrazowe - wartości
ekologiczne, estetyczne lub kulturowe obszaru oraz związane z nim rzeźbę
terenu, twory i składniki przyrody, ukształtowane przez siły przyrody lub
działalność człowieka;
24) właściwy stan ochrony gatunku -
sumę oddziaływań na gatunek, mogącą w dającej się przewidzieć przyszłości
wpływać na rozmieszczenie i liczebność jego populacji na terenie kraju lub
państw członkowskich Unii Europejskiej lub naturalnego zasięgu tego gatunku,
przy której dane o dynamice liczebności populacji tego gatunku wskazują, że
gatunek jest trwałym składnikiem właściwego dla niego siedliska, naturalny
zasięg gatunku nie zmniejsza się ani nie ulegnie zmniejszeniu w
dającej się przewidzieć przyszłości oraz odpowiednio duże siedlisko dla
utrzymania się populacji tego gatunku istnieje i prawdopodobnie nadal będzie
istniało;
25) właściwy stan ochrony siedliska
przyrodniczego - sumę oddziaływań na siedlisko przyrodnicze i jego typowe
gatunki, mogącą w dającej się przewidzieć przyszłości wpływać na naturalne
rozmieszczenie, strukturę, funkcje lub przeżycie jego typowych gatunków na
terenie kraju lub państw członkowskich Unii Europejskiej lub naturalnego zasięgu
tego siedliska, przy której naturalny zasięg siedliska przyrodniczego i obszary
zajęte przez to siedlisko w obrębie jego zasięgu nie zmieniają się lub
zwiększają się, struktura i funkcje, które są konieczne do długotrwałego
utrzymania się siedliska, istnieją i prawdopodobnie nadal będą istniały oraz
typowe dla tego siedliska gatunki znajdują się we właściwym stanie
ochrony;
26) wstęp do parku narodowego albo
rezerwatu przyrody - wejście lub wjazd na obszar objęty ochroną ścisłą lub
czynną w celu naukowym, edukacyjnym, turystycznym lub rekreacyjnym;
27) zadrzewienie - drzewa i krzewy w
granicach pasa drogowego, pojedyncze drzewa lub krzewy albo ich skupiska niebędące lasem w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 28
września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr
45, poz. 435, z późn. zm.), wraz z terenem, na którym występują, i pozostałymi
składnikami szaty roślinnej tego terenu, spełniające cele ochronne, produkcyjne
lub społeczno-kulturowe;
28) zagrożenie wewnętrzne - czynnik
mogący wywołać niekorzystne zmiany cech fizycznych, chemicznych lub
biologicznych zasobów, tworów i składników chronionej przyrody, walorów
krajobrazowych oraz przebiegu procesów przyrodniczych, wynikający z przyczyn
naturalnych lub z działalności człowieka w granicach obszarów lub obiektów
podlegających ochronie prawnej;
29) zagrożenie zewnętrzne - czynnik
mogący wywołać niekorzystne zmiany cech fizycznych, chemicznych lub
biologicznych zasobów, tworów i składników chronionej przyrody, walorów
krajobrazowych oraz przebiegu procesów przyrodniczych, wynikający z przyczyn
naturalnych lub z działalności człowieka, mający swoje źródło poza
granicami obszarów lub obiektów podlegających ochronie prawnej.
Formy ochrony przyrody
Art. 6. 1. Formami
ochrony przyrody są:
1) parki narodowe;
2) rezerwaty przyrody;
3) parki krajobrazowe;
4) obszary chronionego
krajobrazu;
5) obszary Natura 2000;
6) pomniki przyrody;
7) stanowiska dokumentacyjne;
8) użytki ekologiczne;
9) zespoły
przyrodniczo-krajobrazowe;
10) ochrona gatunkowa roślin, zwierząt
i grzybów.
2. W drodze
porozumienia z sąsiednimi państwami mogą być wyznaczane przygraniczne obszary
cenne pod względem przyrodniczym w celu ich wspólnej ochrony.
Art.
7. 1. Utworzenie lub powiększenie obszaru
parku narodowego lub rezerwatu przyrody jest celem publicznym w rozumieniu
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn.
zm.).
2. Utworzenie
lub powiększenie obszaru parku narodowego lub rezerwatu przyrody obejmujące
obszary, które stanowią nieruchomości niebędące
własnością Skarbu Państwa, następuje za zgodą właściciela, a w razie braku
jego zgody - w trybie wywłaszczenia określonym w ustawie z dnia 21
sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Art.
8. 1. Park
narodowy obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami
przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o
powierzchni nie mniejszej niż
2. Park
narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów,
tworów i składników przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych,
przywrócenia właściwego stanu zasobów i składników przyrody oraz odtworzenia
zniekształconych siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin, siedlisk zwierząt
lub siedlisk grzybów.
3. Park
narodowy jest państwową jednostką budżetową w rozumieniu przepisów o
finansach publicznych.
4. Minister
właściwy do spraw środowiska, w drodze zarządzenia, nadaje parkowi narodowemu
statut określający jego strukturę organizacyjną.
Art. 9. 1. Nadzór nad
parkami narodowymi sprawuje minister właściwy do spraw środowiska.
2. Nadzór, o
którym mowa w ust. 1, obejmuje:
1) zatwierdzanie planów finansowych
oraz sporządzanie sprawozdań zbiorczych z działalności parków narodowych;
2) zatwierdzanie rocznych zadań
rzeczowych wynikających z planu ochrony lub zadań ochronnych;
3) koordynowanie działalności naukowej
i edukacyjnej;
4) kontrolę funkcjonowania parków
narodowych;
5) funkcjonowanie Służb Parków
Narodowych.
Art. 10. 1. Utworzenie
parku narodowego, zmiana jego granic lub likwidacja następuje w drodze
rozporządzenia Rady Ministrów, które określa jego nazwę, obszar, przebieg
granicy, otulinę i nieruchomości Skarbu Państwa nieprzechodzące
w trwały zarząd parku narodowego. Rada Ministrów, wydając rozporządzenie,
kieruje się rzeczywistym stanem wartości przyrodniczych obszaru. Likwidacja lub
zmniejszenie obszaru parku narodowego następuje wyłącznie w razie bezpowrotnej
utraty wartości przyrodniczych i kulturowych jego obszaru.
2. Utworzenie
parku narodowego, zmiana jego granic lub likwidacja może nastąpić po
uzgodnieniu z właściwymi miejscowo organami uchwałodawczymi jednostek samorządu
terytorialnego, na których obszarze działania planuje się powyższe zmiany, oraz
po zaopiniowaniu, w terminie 30 dni od dnia przedłożenia tych zmian, przez
zainteresowane organizacje pozarządowe. Niezłożenie
opinii w przewidzianym terminie uznaje się za brak uwag.
3. Nieruchomości
Skarbu Państwa położone w granicach parku narodowego i służące realizacji jego
celów zostają oddane w trwały zarząd parku narodowego, na zasadach określonych
w rozdziale 5 działu II ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami.
5. Parkowi
narodowemu przysługuje prawo pierwokupu nieruchomości położonej w granicach
parku narodowego na rzecz Skarbu Państwa.
6. Projekty
studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin,
miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania
przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich
wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części
dotyczącej parku narodowego i jego otuliny wymagają uzgodnienia z dyrektorem
parku narodowego w zakresie ustaleń tych planów, mogących mieć negatywny wpływ
na ochronę przyrody parku narodowego.
7. Projekty
planów urządzenia lasu, uproszczonych planów urządzenia lasu i zadania z
zakresu gospodarki leśnej, o których mowa w art. 19 ust. 3 i 4 ustawy z
dnia 28 września 1991 r. o lasach, w części dotyczącej otuliny parku narodowego
wymagają uzgodnienia z dyrektorem parku narodowego w zakresie ustaleń tych
planów lub zadań, mogących mieć negatywny wpływ na ochronę przyrody parku
narodowego.
8. Projekty
uproszczonych planów urządzenia lasu lub zadania z zakresu gospodarki leśnej, o
których mowa w art. 19 ust. 3 i 4 ustawy z dnia
28 września 1991 r. o lasach, w granicach parku narodowego wymagają uzgodnienia
z dyrektorem parku narodowego w zakresie ustaleń tych planów lub zadań,
mogących mieć negatywny wpływ na ochronę przyrody parku narodowego.
Art.
11. 1. Na
obszarach graniczących z parkiem narodowym wyznacza się otulinę parku
narodowego.
2. W otulinie
może być utworzona strefa ochronna zwierząt łownych ze względu na potrzebę
ochrony zwierząt w parku narodowym.
3. Strefa
ochronna zwierząt łownych nie podlega włączeniu w granice obwodów
łowieckich.
4. Minister
właściwy do spraw środowiska ustanawia, w drodze rozporządzenia, strefę
ochronną zwierząt łownych, określając obszary wchodzące w jej skład oraz
kryteria i sposoby utrzymania właściwej liczebności i struktury populacji
poszczególnych gatunków zwierząt łownych, kierując się potrzebą:
1) ochrony gatunków zwierząt łownych w
parkach narodowych;
2) tworzenia strefy bezpieczeństwa dla
gatunków zwierząt łownych wychodzących na żerowiska poza obszar parku
narodowego;
3) utrzymywania właściwej liczebności
i struktury populacji poszczególnych gatunków zwierząt łownych na obszarze
parku narodowego w celu zachowania równowagi przyrodniczej.
5. Ochrona
zwierząt łownych w strefie ochronnej zwierząt łownych należy do zadań dyrektora
parku narodowego.
Art.
12. 1. Obszar
parku narodowego jest udostępniany w celach naukowych, edukacyjnych,
kulturowych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych w sposób, który nie
wpłynie negatywnie na przyrodę w parku narodowym.
2. W planie
ochrony parku narodowego, a do czasu jego sporządzenia - w zadaniach ochronnych
ustala się miejsca, które mogą być udostępniane, oraz maksymalną liczbę osób
mogących przebywać jednocześnie w tych miejscach.
3. Za wstęp
do parku narodowego lub na niektóre jego obszary oraz za udostępnianie
parku narodowego lub niektórych jego obszarów mogą być pobierane opłaty.
4. Wysokość
opłat, o których mowa w ust. 3, ustala dyrektor parku narodowego.
5. Opłata za
jednorazowy wstęp do parku nie może przekraczać kwoty 6 zł waloryzowanej o
prognozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem,
przyjęty w ustawie budżetowej.
6. Opłaty, o
których mowa w ust. 3, uiszcza się w formie wykupu biletu wstępu
jednorazowego lub wstępu wielokrotnego w miejscach pobierania opłat lub wnosi
się na rachunek bankowy parku narodowego.
7. Opłat za
wstęp do parku narodowego lub na niektóre jego obszary nie pobiera się od:
1) dzieci w wieku do 7 lat;
2) osób, które posiadają zezwolenie
dyrektora parku narodowego na prowadzenie badań naukowych w zakresie ochrony
przyrody;
3) uczniów szkół i studentów
odbywających zajęcia dydaktyczne w parku narodowym w zakresie uzgodnionym z
dyrektorem parku narodowego;
4) mieszkańców gmin położonych w
granicach parku narodowego i gmin graniczących z parkiem narodowym;
5) osób udających się do wyznaczonych
w parku narodowym plaż;
6) osób udających się do miejsc kultu
religijnego.
8. Opłatę za
wstęp do parku narodowego lub na niektóre jego obszary w wysokości 50 % stawki
opłaty ustalonej przez dyrektora parku narodowego pobiera się od:
1) uczniów szkół i studentów;
2) emerytów i rencistów;
3) osób niepełnosprawnych;
4) żołnierzy służby czynnej.
9. Opłaty, o
których mowa w ust. 3, są przychodami gospodarstw pomocniczych przy parkach
narodowych w rozumieniu art. 20 ustawy z
dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. z
2003 r. Nr 15, poz. 148, z późn. zm.) i są
przeznaczone na tworzenie i utrzymanie infrastruktury turystycznej i
edukacyjnej parku narodowego oraz na ochronę przyrody. Opłaty pobierane za
wstęp do parku narodowego, w wysokości 15 % wpływów za każdy kwartał,
przeznacza się na dofinansowanie działalności ratowniczej specjalistycznych
organizacji ratowniczych - Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz
Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, działających na terenie
danego parku narodowego.
10. Minister
właściwy do spraw środowiska, uwzględniając zróżnicowanie walorów
przyrodniczych i krajobrazowych parków narodowych, nasilenie ruchu
turystycznego i jego oddziaływanie na przyrodę parków narodowych, określi, w
drodze rozporządzenia, parki narodowe lub niektóre ich obszary, gdzie za wstęp
pobiera się opłaty.
Art.
13. 1. Rezerwat
przyrody obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym,
ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin,
siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory i składniki przyrody
nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi,
naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi.
2. Na
obszarach graniczących z rezerwatem przyrody może być wyznaczona otulina.
3. Uznanie
za rezerwat przyrody obszarów, o których mowa w ust. 1, następuje w drodze aktu
prawa miejscowego w formie zarządzenia regionalnego dyrektora ochrony
środowiska, które określa jego nazwę, położenie lub przebieg granicy i otulinę,
jeżeli została wyznaczona, cele ochrony oraz rodzaj, typ i podtyp rezerwatu
przyrody, a także sprawującego nadzór nad rezerwatem. Regionalny dyrektor
ochrony środowiska, w drodze aktu prawa miejscowego w formie zarządzenia, po
zasięgnięciu opinii regionalnej rady ochrony przyrody, może zwiększyć obszar
rezerwatu przyrody, zmienić cele ochrony, a w razie bezpowrotnej utraty
wartości przyrodniczych, dla których rezerwat został powołany - zmniejszyć
obszar rezerwatu przyrody albo zlikwidować rezerwat przyrody.
3a. Projekty
studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin,
miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania
przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich
wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, w
części dotyczącej rezerwatu przyrody i jego otuliny, wymagają uzgodnienia z
regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie ustaleń tych planów,
mogących mieć negatywny wpływ na cele ochrony rezerwatu przyrody.
3b. Projekty
planów urządzenia lasu, uproszczonych planów urządzenia lasu i zadania z
zakresu gospodarki leśnej, o których mowa w art. 19 ust. 3 i 4 ustawy z
dnia 28 września 1991 r. o lasach, w części dotyczącej otuliny rezerwatu
przyrody wymagają uzgodnienia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w
zakresie ustaleń tych planów lub zadań, mogących mieć negatywny wpływ na
ochronę przyrody rezerwatu przyrody.
6. Opłaty, o
których mowa w ust. 4, są przeznaczane na ochronę przyrody.
Art.
15. 1. W parkach
narodowych oraz w rezerwatach przyrody zabrania się:
1) budowy lub rozbudowy obiektów
budowlanych i urządzeń technicznych, z wyjątkiem obiektów i urządzeń służących
celom parku narodowego albo rezerwatu przyrody;
3) chwytania lub zabijania dziko
występujących zwierząt, zbierania lub niszczenia jaj, postaci młodocianych i
form rozwojowych zwierząt, umyślnego płoszenia zwierząt kręgowych, zbierania
poroży, niszczenia nor, gniazd, legowisk i innych schronień zwierząt oraz ich
miejsc rozrodu;
4) polowania, z wyjątkiem obszarów
wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych ustanowionych dla
rezerwatu przyrody;
5) pozyskiwania, niszczenia lub
umyślnego uszkadzania roślin oraz grzybów;
6) użytkowania, niszczenia, umyślnego
uszkadzania, zanieczyszczania i dokonywania zmian obiektów przyrodniczych,
obszarów oraz zasobów, tworów i składników przyrody;
7) zmiany stosunków wodnych, regulacji
rzek i potoków, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody;
8) pozyskiwania skał, w tym torfu,
oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, minerałów i
bursztynu;
9) niszczenia gleby lub zmiany
przeznaczenia i użytkowania gruntów;
10) palenia ognisk i wyrobów
tytoniowych oraz używania źródeł światła o otwartym płomieniu, z wyjątkiem
miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie
przyrody - przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska;
11) prowadzenia działalności
wytwórczej, handlowej i rolniczej, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie
ochrony;
12) stosowania chemicznych i
biologicznych środków ochrony roślin i nawozów;
13) zbioru dziko występujących roślin
i grzybów oraz ich części, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora
parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez regionalnego dyrektora
ochrony środowiska;
14) połowu ryb i innych organizmów
wodnych, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych;
15) ruchu pieszego, rowerowego,
narciarskiego i jazdy konnej wierzchem, z wyjątkiem szlaków i tras narciarskich
wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody -
przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska;
16) wprowadzania psów na obszary objęte
ochroną ścisłą i czynną, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych w planie ochrony oraz
psów pasterskich wprowadzanych na obszary objęte ochroną czynną, na których
plan ochrony albo zadania ochronne dopuszczają wypas;
17) wspinaczki, eksploracji jaskiń
lub zbiorników wodnych, z wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku
narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez regionalnego dyrektora ochrony
środowiska;
18) ruchu pojazdów poza drogami
publicznymi oraz poza drogami położonymi na nieruchomościach będących w trwałym
zarządzie parku narodowego, wskazanymi przez dyrektora parku narodowego,
a w rezerwacie przyrody - przez regionalnego dyrektora ochrony
środowiska;
19) umieszczania tablic, napisów,
ogłoszeń reklamowych i innych znaków niezwiązanych z ochroną przyrody,
udostępnianiem parku albo rezerwatu przyrody, edukacją ekologiczną, z wyjątkiem
znaków drogowych i innych znaków związanych z ochroną bezpieczeństwa i porządku
powszechnego;
20) zakłócania ciszy;
21) używania łodzi motorowych i
innego sprzętu motorowego, uprawiania sportów wodnych i motorowych, pływania
i żeglowania, z wyjątkiem akwenów lub szlaków wyznaczonych przez dyrektora
parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez regionalnego dyrektora
ochrony środowiska;
22) wykonywania prac ziemnych trwale
zniekształcających rzeźbę terenu;
23) biwakowania, z wyjątkiem miejsc
wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody -
przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska;
24) prowadzenia badań naukowych - w
parku narodowym bez zgody dyrektora parku, a w rezerwacie przyrody - bez
zgody regionalnego dyrektora ochrony środowiska;
25) wprowadzania gatunków roślin,
zwierząt lub grzybów, bez zgody ministra właściwego do spraw środowiska;
26) wprowadzania organizmów genetycznie
zmodyfikowanych;
27) organizacji imprez
rekreacyjno-sportowych - w parku narodowym bez zgody dyrektora parku
narodowego, a w rezerwacie przyrody bez zgody regionalnego dyrektora
ochrony środowiska.
2. Zakazy, o
których mowa w ust. 1, nie dotyczą:
1) wykonywania zadań wynikających z
planu ochrony lub zadań ochronnych;
3) prowadzenia akcji ratowniczej oraz
działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym;
4) wykonywania zadań z zakresu
obronności kraju w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa;
5) obszarów objętych ochroną
krajobrazową w trakcie ich gospodarczego wykorzystywania przez jednostki
organizacyjne, osoby prawne lub fizyczne oraz wykonywania prawa własności,
zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego.
3. Minister
właściwy do spraw środowiska, po zasięgnięciu opinii dyrektora parku
narodowego, może zezwolić na obszarze parku narodowego na odstępstwa od
zakazów, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione:
1) potrzebą ochrony przyrody,
wykonywaniem badań naukowych, celami edukacyjnymi, kulturowymi, turystycznymi,
rekreacyjnymi lub sportowymi lub celami kultu religijnego i nie spowoduje
to negatywnego oddziaływania na przyrodę parku narodowego lub
4. Generalny
Dyrektor Ochrony Środowiska, po zasięgnięciu opinii regionalnego dyrektora
ochrony środowiska, może zezwolić na obszarze rezerwatu przyrody na odstępstwa
od zakazów, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione potrzebą:
1) ochrony przyrody lub
2) realizacji inwestycji liniowych
celu publicznego, w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i po
zagwarantowaniu kompensacji przyrodniczej w rozumieniu art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony
środowiska.
5. Regionalny
dyrektor ochrony środowiska może zezwolić na obszarze rezerwatu przyrody na
odstępstwa od zakazów, o których mowa w ust. 1, jeżeli jest to uzasadnione
wykonywaniem badań naukowych lub celami edukacyjnymi, kulturowymi,
turystycznymi, rekreacyjnymi lub sportowymi lub celami kultu religijnego
i nie spowoduje to negatywnego oddziaływania na cele ochrony przyrody
rezerwatu przyrody.
Art.
16. 1. Park
krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze,
historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania,
popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju.
2. Na
obszarach graniczących z parkiem krajobrazowym może być wyznaczona
otulina.
3. Utworzenie
parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w drodze uchwały
sejmiku województwa, która określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy i
otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne cele ochrony oraz zakazy
właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części, wybrane spośród
zakazów, o których mowa w art. 17 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony.
Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku krajobrazowego następuje w drodze
uchwały sejmiku województwa, po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo radami gmin,
z powodu bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, historycznych i
kulturowych oraz walorów krajobrazowych na obszarach projektowanych do
wyłączenia spod ochrony.
6. Grunty
rolne i leśne oraz inne nieruchomości znajdujące się w granicach parku
krajobrazowego pozostawia się w gospodarczym wykorzystaniu.
7. Projekty
studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin,
miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania
przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich
wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części
dotyczącej parku krajobrazowego i jego otuliny, wymagają uzgodnienia z
właściwym miejscowo regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie
ustaleń tych planów, mogących mieć negatywny wpływ na ochronę przyrody parku
krajobrazowego.
Art.
17. 1. W parku
krajobrazowym mogą być wprowadzone następujące zakazy:
1) realizacji przedsięwzięć mogących
znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 3
października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 i Nr 227, poz. 1505
oraz z 2009 r. Nr 42, poz. 340 i Nr 84, poz. 700);
2) umyślnego zabijania dziko
występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc
rozrodu oraz tarlisk i złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz
wykonywania czynności w ramach racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej, rybackiej
i łowieckiej;
3) likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i nadwodnych, jeżeli
nie wynikają z potrzeby ochrony przeciwpowodziowej lub zapewnienia
bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub budowy, odbudowy, utrzymania,
remontów lub naprawy urządzeń wodnych;
4) pozyskiwania do celów gospodarczych
skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i
zwierząt, a także minerałów i bursztynu;
5) wykonywania prac ziemnych trwale
zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem
przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym
lub budową, odbudową, utrzymaniem, remontem lub naprawą urządzeń wodnych;
6) dokonywania zmian stosunków
wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody lub racjonalnej
gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej;
7) budowania nowych obiektów
budowlanych w pasie szerokości
8) lokalizowania obiektów budowlanych
w pasie szerokości
9) likwidowania, zasypywania i
przekształcania zbiorników wodnych, starorzeczy oraz obszarów wodno-błotnych;
10) wylewania gnojowicy, z wyjątkiem
nawożenia własnych gruntów rolnych;
11) prowadzenia chowu i hodowli
zwierząt metodą bezściółkową;
12) utrzymywania otwartych rowów
ściekowych i zbiorników ściekowych;
13) organizowania rajdów motorowych i
samochodowych;
14) używania łodzi motorowych i innego
sprzętu motorowego na otwartych zbiornikach wodnych.
2. Zakazy, o
których mowa w ust. 1, nie dotyczą:
1) wykonywania zadań wynikających z
planu ochrony;
2) wykonywania zadań na rzecz
obronności kraju i bezpieczeństwa państwa;
3) prowadzenia akcji ratowniczej oraz
działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym;
3. Zakaz, o
którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie dotyczy realizacji
przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których
sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko nie jest obowiązkowe i
przeprowadzona procedura oceny oddziaływania na środowisko wykazała brak
niekorzystnego wpływu na przyrodę parku krajobrazowego.
4. Zakaz, o
którym mowa w ust. 1 pkt 14, nie dotyczy statków
jednostek ratowniczych, jednostek organizacyjnych właściciela wód lub urządzeń
wodnych zlokalizowanych na wodach, inspektorów żeglugi śródlądowej, Państwowej
i Społecznej Straży Rybackiej, promów w ciągu dróg publicznych, prowadzenia
racjonalnej gospodarki rybackiej oraz wykonywania zadań z zakresu ochrony
przyrody przez Służbę Parku Krajobrazowego.
Art.
18. 1. Dla parków
narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych sporządza się i
realizuje plan ochrony.
2. Plan
ochrony, o którym mowa w ust. 1, ustanawia się w terminie 5 lat od dnia
utworzenia parku narodowego, uznania obszaru za rezerwat przyrody albo
utworzenia parku krajobrazowego.
Art.
19. 1. Projekt
planu ochrony sporządza dla:
1) parku narodowego - dyrektor parku
narodowego;
3) parku krajobrazowego - dyrektor
parku krajobrazowego lub dyrektor zespołu parków krajobrazowych.
1a. Sporządzający
projekt planu ochrony, o którym mowa w ust. 1, zapewnia możliwość udziału
społeczeństwa, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 3
października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko, w postępowaniu, którego przedmiotem jest
sporządzenie projektu.
5. Minister
właściwy do spraw środowiska ustanawia, w drodze rozporządzenia, plan ochrony
dla parku narodowego w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania projektu planu
lub odmawia jego ustanowienia, jeżeli projekt planu jest niezgodny z celami
ochrony przyrody, uwzględniając konieczność dostosowania działań ochronnych do
celów ochrony parku narodowego. Plan ochrony może być zmieniony, jeżeli wynika
to z potrzeb ochrony przyrody.
6a. Sejmik
województwa ustanawia, w drodze uchwały, plan ochrony dla parku krajobrazowego
w terminie 6 miesięcy od dnia otrzymania projektu planu albo odmawia jego
ustanowienia, jeżeli projekt planu jest niezgodny z celami ochrony przyrody.
Plan ochrony może być zmieniony, jeżeli wynika to z potrzeb ochrony
przyrody.
Art. 20. 1. Plan
ochrony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody oraz parku krajobrazowego
sporządza się na okres 20 lat, z uwzględnieniem:
1) charakterystyki i oceny stanu
przyrody;
2) identyfikacji i oceny istniejących
oraz potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych;
3) charakterystyki i oceny uwarunkowań
społecznych i gospodarczych;
4) analizy skuteczności
dotychczasowych sposobów ochrony;
5) charakterystyki i oceny stanu zagospodarowania
przestrzennego.
2. Prace przy
sporządzaniu planów ochrony, o których mowa w ust. 1, polegają na:
1) ocenie stanu zasobów, tworów i
składników przyrody, walorów krajobrazowych, wartości kulturowych oraz
istniejących i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych, która może
być wykonana w formie szczegółowych opisów;
2) opracowaniu koncepcji ochrony
zasobów, tworów i składników przyrody oraz wartości kulturowych, a także
eliminacji lub ograniczania istniejących i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych
i zewnętrznych;
3) wskazaniu zadań ochronnych, z
podaniem rodzaju, zakresu i lokalizacji.
3. Plan
ochrony dla parku narodowego oraz rezerwatu przyrody zawiera:
1) cele ochrony przyrody oraz
wskazanie przyrodniczych i społecznych uwarunkowań ich realizacji;
2) identyfikację oraz określenie
sposobów eliminacji lub ograniczania istniejących i potencjalnych zagrożeń
wewnętrznych i zewnętrznych oraz ich skutków;
3) wskazanie obszarów ochrony ścisłej,
czynnej i krajobrazowej;
4) określenie działań ochronnych na
obszarach ochrony ścisłej, czynnej i krajobrazowej, z podaniem rodzaju, zakresu
i lokalizacji tych działań;
5) wskazanie obszarów i miejsc
udostępnianych dla celów naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych,
sportowych, amatorskiego połowu ryb i rybactwa oraz określenie sposobów ich
udostępniania;
6) wskazanie miejsc, w których może
być prowadzona działalność wytwórcza, handlowa i rolnicza;
7) ustalenia do studiów uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planów
zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego
województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód
wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczące
eliminacji lub ograniczenia zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych.
4. Plan
ochrony dla parku krajobrazowego zawiera:
1) cele ochrony przyrody oraz
przyrodnicze, społeczne i gospodarcze uwarunkowania ich realizacji;
2) identyfikację oraz określenie
sposobów eliminacji lub ograniczania istniejących i potencjalnych zagrożeń
wewnętrznych i zewnętrznych oraz ich skutków;
3) wskazanie obszarów realizacji
działań ochronnych;
4) określenie zakresu prac związanych
z ochroną przyrody i kształtowaniem krajobrazu;
5) wskazanie obszarów udostępnianych
dla celów naukowych, edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych, amatorskiego
połowu ryb i dla innych form gospodarowania oraz określenie sposobów
korzystania z tych obszarów;
6) ustalenia do studiów uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych planów
zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego
województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód
wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej dotyczące
eliminacji lub ograniczenia zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych.
5. Plany
ochrony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody lub parku krajobrazowego w
części pokrywającej się z obszarem Natura 2000 powinny uwzględniać zakres
planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000, o którym mowa w art. 28, albo
zakres planu ochrony dla obszaru Natura 2000, o którym mowa w art. 29.
Art.
21. Minister właściwy do spraw
środowiska określi dla parku narodowego, rezerwatu przyrody, parku
krajobrazowego, w drodze rozporządzenia:
1) tryb sporządzania projektu planu
ochrony,
2) zakres prac na potrzeby
sporządzenia projektu planu ochrony,
3) tryb dokonywania zmian w planie
ochrony,
4) zakres i sposoby ochrony zasobów,
tworów i składników przyrody
-
kierując się potrzebą ochrony zasobów, tworów i składników przyrody żywej i
nieożywionej w parkach narodowych, rezerwatach przyrody oraz parkach
krajobrazowych, z uwzględnieniem możliwości technicznych, organizacyjnych i
finansowych oraz poziomu wiedzy i nauki w zakresie ochrony przyrody.
Art.
22. 1. Dla parku
narodowego lub rezerwatu przyrody, do czasu ustanowienia planu ochrony,
sprawujący nadzór sporządza projekt zadań ochronnych.
3. Zadania
ochronne, o których mowa w ust. 1, uwzględniają:
1) identyfikację i ocenę istniejących
i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych oraz sposoby eliminacji
lub ograniczania tych zagrożeń i ich skutków;
2) opis sposobów ochrony czynnej
ekosystemów, z podaniem rodzaju, rozmiaru i lokalizacji poszczególnych
zadań;
3) opis sposobów czynnej ochrony
gatunków roślin, zwierząt lub grzybów;
4) wskazanie obszarów objętych ochroną
ścisłą, czynną oraz krajobrazową.
4. Zadania
ochronne, o których mowa w ust. 1, mogą być ustanawiane na rok lub równocześnie
na kolejne lata, nie dłużej jednak niż na 5 lat.
Art.
23. 1. Obszar
chronionego krajobrazu obejmuje tereny chronione ze względu na wyróżniający się
krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwość
zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pełnioną funkcją
korytarzy ekologicznych.
2. Wyznaczenie
obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze uchwały sejmiku województwa,
która określa jego nazwę, położenie, obszar, sprawującego nadzór, ustalenia
dotyczące czynnej ochrony ekosystemów oraz zakazy właściwe dla danego obszaru
chronionego krajobrazu lub jego części, wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 24 ust. 1, wynikające z potrzeb jego
ochrony. Likwidacja lub zmiana granic obszaru chronionego krajobrazu następuje
w drodze uchwały sejmiku województwa, po zaopiniowaniu przez właściwe miejscowo
rady gmin, z powodu bezpowrotnej utraty wyróżniającego się krajobrazu o
zróżnicowanych ekosystemach i możliwości zaspokajania potrzeb związanych z
turystyką i wypoczynkiem.
5. Projekty
studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin,
miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania przestrzennego
województw i planów zagospodarowania przestrzennego morskich wód wewnętrznych,
morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej, w części dotyczącej
obszaru chronionego krajobrazu, wymagają uzgodnienia z właściwym regionalnym
dyrektorem ochrony środowiska w zakresie ustaleń tych planów, mogących mieć
negatywny wpływ na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu.
Art.
24. 1. Na
obszarze chronionego krajobrazu mogą być wprowadzone następujące zakazy:
1) zabijania dziko występujących zwierząt,
niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz tarlisk,
złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności
związanych z racjonalną gospodarką rolną, leśną, rybacką i łowiecką;
3) likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i nadwodnych, jeżeli
nie wynikają one z potrzeby ochrony przeciwpowodziowej i zapewnienia
bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub budowy, odbudowy, utrzymania,
remontów lub naprawy urządzeń wodnych;
4) wydobywania do celów gospodarczych
skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i
zwierząt, a także minerałów i bursztynu;
5) wykonywania prac ziemnych trwale
zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem
przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym
lub utrzymaniem, budową, odbudową, naprawą lub remontem urządzeń wodnych;
6) dokonywania zmian stosunków
wodnych, jeżeli służą innym celom niż ochrona przyrody lub zrównoważone
wykorzystanie użytków rolnych i leśnych oraz racjonalna gospodarka wodna lub
rybacka;
7) likwidowania naturalnych zbiorników
wodnych, starorzeczy i obszarów wodno-błotnych;
8) lokalizowania obiektów budowlanych
w pasie szerokości
9) lokalizowania obiektów budowlanych
w pasie szerokości
2. Zakazy, o
których mowa w ust. 1, nie dotyczą:
1) wykonywania zadań na rzecz
obronności kraju i bezpieczeństwa państwa;
2) prowadzenia akcji ratowniczej oraz
działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym;
3) realizacji inwestycji celu
publicznego.
Art.
25. 1. Sieć
obszarów Natura 2000 obejmuje:
1) obszary specjalnej ochrony
ptaków;
2) specjalne obszary ochrony
siedlisk;
2. Obszar
Natura 2000 może obejmować część lub całość obszarów i obiektów objętych
formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt
1-4 i 6-9.
Art.
27. 1. Generalny Dyrektor Ochrony
Środowiska opracowuje projekt listy obszarów Natura 2000, zgodnie z przepisami
prawa Unii Europejskiej.
2. Projekt, o
którym mowa w ust. 1, wymaga zasięgnięcia opinii właściwych miejscowo rad gmin.
Niezłożenie opinii w terminie 30 dni od dnia
otrzymania projektu uznaje się za brak uwag.
3. Minister
właściwy do spraw środowiska, po uzyskaniu zgody Rady Ministrów, przekazuje
Komisji Europejskiej:
1) listę proponowanych obszarów
mających znaczenie dla Wspólnoty;
2) szacunek dotyczący
współfinansowania przez Wspólnotę ochrony obszarów wyznaczonych ze względu na
typy siedlisk przyrodniczych oraz gatunki roślin i zwierząt o znaczeniu
priorytetowym;
3) listę obszarów specjalnej ochrony
ptaków.
Art. 27a. 1. Wyznaczenie
obszaru specjalnej ochrony ptaków lub specjalnego obszaru ochrony siedlisk,
zmiana jego granic lub likwidacja następuje w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rozwoju wsi, ministrem
właściwym do spraw rybołówstwa i z ministrem właściwym do spraw gospodarki
wodnej, w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw środowiska, które
określa nazwę, położenie administracyjne, obszar i mapę obszaru, cel i
przedmiot ochrony. Minister właściwy do spraw środowiska, wydając
rozporządzenie, kieruje się stanem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin
i zwierząt oraz koniecznością zachowania szczególnie cennych lub zagrożonych
składników różnorodności biologicznej.
2. Nadzór
nad obszarem Natura 2000 lub proponowanym obszarem mającym znaczenie dla
Wspólnoty, znajdującym się na liście, o której mowa w art. 27 ust. 3 pkt 1, sprawuje właściwy regionalny dyrektor ochrony
środowiska lub na obszarach morskich - dyrektor urzędu morskiego, z
zastrzeżeniem art. 32 ust. 5.
3. Zmiana
granic lub likwidacja obszaru specjalnej ochrony ptaków lub specjalnego obszaru
ochrony siedlisk następuje, jeżeli jest to uzasadnione naturalnymi zmianami
stwierdzonymi w wyniku monitoringu i nadzoru, o którym mowa w art. 31, oraz po
uzyskaniu zgody Komisji Europejskiej.
4. Specjalne
obszary ochrony siedlisk minister właściwy do spraw środowiska wyznacza po
uzgodnieniu z Komisją Europejską w terminie 6 lat od dnia zatwierdzenia tego
obszaru przez Komisję Europejską jako obszar mający znaczenie dla
Wspólnoty.
Art.
28. 1. Dla
obszaru Natura 2000 sprawujący nadzór nad obszarem sporządza projekt planu
zadań ochronnych na okres 10 lat; pierwszy projekt sporządza się w
terminie 6 lat od dnia zatwierdzenia obszaru przez Komisję Europejską jako
obszaru mającego znaczenie dla Wspólnoty lub od dnia wyznaczenia obszaru
specjalnej ochrony ptaków.
2. Dla
proponowanego obszaru mającego znaczenie dla Wspólnoty, znajdującego się na
liście, o której mowa w art. 27 ust. 3 pkt 1,
sprawujący nadzór może sporządzić projekt planu zadań ochronnych na okres 10
lat.
3. Sporządzający
projekt planu zadań ochronnych, o którym mowa w ust. 1, umożliwi
zainteresowanym osobom i podmiotom prowadzącym działalność w obrębie siedlisk
przyrodniczych i siedlisk gatunków, dla których ochrony wyznaczono obszar
Natura 2000, udział w pracach związanych ze sporządzaniem tego projektu.
4. Sporządzający
projekt planu zadań ochronnych, o którym mowa w ust. 1, zapewnia możliwość
udziału społeczeństwa, na zasadach i w trybie określonym
w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o
udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko, w postępowaniu, którego przedmiotem jest sporządzenie
projektu.
5. Regionalny
dyrektor ochrony środowiska ustanawia, w drodze aktu prawa miejscowego w formie
zarządzenia, plan zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000, kierując się
koniecznością utrzymania i przywracania do właściwego stanu ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla których ochrony wyznaczono
obszar Natura 2000. Plan zadań ochronnych może być zmieniony, jeżeli wynika to
z potrzeb ochrony tych siedlisk przyrodniczych lub gatunków roślin i
zwierząt.
6. Ustanowienie
planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 następuje po uzgodnieniu z
dyrektorem regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych, jeżeli obszar Natura 2000
obejmuje obszar zarządzany przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe.
Zajęcie stanowiska następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje
zażalenie do ministra właściwego do spraw środowiska. Niewyrażenie
stanowiska w terminie 30 dni od dnia otrzymania projektu planu zadań ochronnych
uznaje się za jego uzgodnienie.
7. Uzgodnienie,
o którym mowa w ust. 6, dotyczy obszaru zarządzanego przez Państwowe
Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe w zakresie zadań ochronnych, za których
wykonywanie odpowiadać będą jednostki Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy
Państwowe.
8. Plan
zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 położonego na terenie więcej niż
jednego województwa ustanawiają wspólnie, w drodze aktu prawa miejscowego w
formie zarządzenia, regionalni dyrektorzy ochrony środowiska, na których
obszarze działania znajdują się części tego obszaru.
9. W
przypadku dokonywania zmiany planu zadań ochronnych stosuje się przepisy ust. 3
i 4.
10. Plan
zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 zawiera:
1) opis granic obszaru i mapę obszaru
Natura 2000;
2) identyfikację istniejących i
potencjalnych zagrożeń dla zachowania właściwego stanu ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt i ich siedlisk będących
przedmiotami ochrony;
3) cele działań ochronnych;
4) określenie działań ochronnych ze
wskazaniem podmiotów odpowiedzialnych za ich wykonanie i obszarów ich
wdrażania, w tym w szczególności działań dotyczących:
a) ochrony czynnej siedlisk
przyrodniczych, gatunków roślin i zwierząt oraz ich siedlisk,
b) monitoringu stanu przedmiotów
ochrony oraz monitoringu realizacji celów, o których mowa w pkt
3,
c) uzupełnienia stanu wiedzy o
przedmiotach ochrony i uwarunkowaniach ich ochrony;
5) wskazania do zmian w istniejących
studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin,
miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, planach zagospodarowania
przestrzennego województw oraz planach zagospodarowania przestrzennego morskich
wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej
dotyczące eliminacji lub ograniczenia zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych,
jeżeli są niezbędne dla utrzymania lub odtworzenia właściwego stanu ochrony
siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla których ochrony
wyznaczono obszar Natura 2000;
6) wskazanie terminu sporządzenia, w
razie potrzeby, planu ochrony dla części lub całości obszaru.
11. Planu
zadań ochronnych nie sporządza się dla obszaru Natura 2000 lub jego części:
1) dla którego ustanowiono plan ochrony, o którym
mowa w art. 29;
2) pokrywającego się w całości
lub w części z obszarem parku narodowego, rezerwatu przyrody lub parku
krajobrazowego, dla których ustanowiono plan ochrony uwzględniający zakres, o
którym mowa w ust. 10;
3) pokrywającego się w całości
lub w części z obszarem parku narodowego lub rezerwatu przyrody, dla
których ustanowiono zadania ochronne uwzględniające zakres, o którym mowa w
ust. 10;
4) znajdującego się w obszarach
morskich.
12. Akt
prawa miejscowego w formie zarządzenia regionalnego dyrektora ochrony
środowiska, o którym mowa w ust. 5, traci moc w przypadku ustanowienia planu
ochrony, o którym mowa w art. 29.
13. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, dla obszaru
Natura 2000:
1) tryb sporządzania projektu planu
zadań ochronnych,
2) zakres prac koniecznych dla
sporządzenia projektu planu zadań ochronnych,
3) tryb dokonywania zmian w planie
zadań ochronnych
-
kierując się koniecznością ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin
i zwierząt i ich siedlisk, uwzględniając ich stan oraz warunki rozwoju
społecznego i gospodarczego obszaru objętego planem zadań ochronnych.
Art.
29. 1. Projekt
planu ochrony dla obszaru Natura 2000 lub jego części sporządza sprawujący
nadzór nad obszarem.
2. Projekt
planu ochrony dla obszaru Natura 2000 lub jego część wymaga zaopiniowania
przez:
1) dyrektora regionalnej dyrekcji
Lasów Państwowych, jeżeli obszar Natura 2000 obejmuje obszar zarządzany przez
Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe;
2) dyrektora urzędu morskiego, jeżeli
obszar Natura 2000 obejmuje obszar morski.
3. Minister
właściwy do spraw środowiska ustanawia, w drodze rozporządzenia, plan ochrony
dla obszaru Natura 2000 lub jego części na okres 20 lat, kierując się
koniecznością utrzymania i przywracania do właściwego stanu ochrony siedlisk
przyrodniczych, oraz gatunków roślin i zwierząt, dla których wyznaczono obszar
Natura 2000.
4. Plan
ochrony może być zmieniony, jeżeli wynika to z potrzeb ochrony siedlisk
przyrodniczych lub gatunków roślin i zwierząt i ich siedlisk, dla których
ochrony wyznaczono obszar Natura 2000.
5. Sporządzający
projekt planu ochrony, o którym mowa w ust. 1, umożliwi zainteresowanym osobom
i podmiotom prowadzącym działalność w obrębie siedlisk przyrodniczych i
siedlisk gatunków, dla których ochrony wyznaczono obszar Natura 2000, udział w
pracach związanych ze sporządzaniem tego projektu.
6. Ustanowienie
planu ochrony poprzedza się przeprowadzeniem postępowania z udziałem społeczeństwa
na zasadach określonych w dziale III rozdziale 3 ustawy z dnia 3
października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko.
7. W przypadku
dokonywania zmiany planu ochrony dla obszaru Natura 2000 lub jego części
stosuje się przepisy ust. 5 i 6.
8. Plan
ochrony dla obszaru Natura 2000 zawiera:
1) opis granic obszaru i mapę obszaru
Natura 2000;
2) identyfikację istniejących i
potencjalnych zagrożeń dla zachowania właściwego stanu ochrony siedlisk
przyrodniczych, oraz gatunków roślin i zwierząt i ich siedlisk będących
przedmiotami ochrony;
3) określenie warunków utrzymania lub
odtworzenia właściwego stanu ochrony przedmiotów ochrony obszaru Natura 2000,
zachowania integralności obszaru Natura 2000 oraz spójności sieci obszarów
Natura 2000, odnoszących się w szczególności do:
a) innych form ochrony przyrody,
pokrywających się z obszarem Natura 2000,
b) zagospodarowania przestrzennego, w
tym w szczególności terenów lokalizacji zabudowy możliwej bez szkody dla
obszaru Natura 2000, infrastruktury technicznej i komunikacyjnej,
infrastruktury turystycznej i edukacyjnej, a także obszarów, które powinny być
zalesione oraz obszarów wyłączonych z zalesiania,
c) zagospodarowania obszarów
morskich,
d) gospodarowania wodami,
e) gospodarki rolnej, leśnej i
rybackiej,
f) śródlądowych wód powierzchniowych
płynących, w których powinna być zachowana lub odtworzona możliwość wędrówki
ryb i innych organizmów wodnych;
4) wskazania do zmian w istniejących
studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin, miejscowych
planach zagospodarowania przestrzennego, planach zagospodarowania
przestrzennego województw oraz planach zagospodarowania przestrzennego morskich
wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej
dotyczące eliminacji lub ograniczenia zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych,
jeżeli są niezbędne dla utrzymania lub odtworzenia właściwego stanu ochrony
siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla których wyznaczono
obszar Natura 2000;
5) określenie działań ochronnych dla
utrzymania lub odtworzenia właściwego stanu ochrony przedmiotów ochrony obszaru
Natura 2000, ze wskazaniem podmiotów odpowiedzialnych za ich realizację;
6) wskaźniki właściwego stanu ochrony
siedlisk przyrodniczych lub gatunków roślin i zwierząt i ich siedlisk, będących
przedmiotami ochrony;
7) określenie sposobów monitoringu
realizacji zadań ochronnych oraz ich skutków;
8) określenie sposobów monitoringu
stanu ochrony siedlisk przyrodniczych lub gatunków roślin i zwierząt i ich
siedlisk, będących przedmiotami ochrony.
9. Zakres
działań ochronnych, o których mowa w ust. 8 pkt 5,
może obejmować w szczególności:
1) ochronę czynną lub odtwarzanie
siedlisk przyrodniczych lub siedlisk gatunków roślin i zwierząt, będących
przedmiotem ochrony;
2) utrzymanie korytarzy ekologicznych
łączących obszary Natura 2000;
3) rozmieszczenie obiektów i urządzeń
służących celom ochrony obszaru Natura 2000;
4) stosunki wodne, w tym
gospodarowanie wodami;
5) gospodarkę rolną, leśną i rybacką,
w tym:
a) kierunki kształtowania przestrzeni
produkcyjnej,
b) wskazanie obszarów, które powinny
być zalesione, oraz obszarów wyłączonych z zalesiania,
c) wskazanie śródlądowych wód
powierzchniowych płynących, w których powinna być zachowana lub odtworzona
możliwość wędrówki ryb i innych organizmów wodnych;
6) warunki zagospodarowania terenów
oraz ich użytkowania, w tym w zależności od potrzeb wskazanie:
a) terenów przeznaczonych pod
zabudowę,
b) lokalizacji infrastruktury
technicznej i komunikacyjnej,
c) lokalizacji infrastruktury
turystycznej i edukacyjnej.
10. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, dla obszaru
Natura 2000:
1) tryb sporządzania projektu planu
ochrony,
2) zakres prac koniecznych dla
sporządzenia projektu planu ochrony,
3) tryb dokonywania zmian w planie
ochrony
-
kierując się potrzebą ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i
zwierząt i ich siedlisk, uwzględniając ich stan oraz warunki rozwoju
społecznego i gospodarczego obszaru objętego planem ochrony.
Art.
30. 1. Plan
ochrony ustanowiony dla parku narodowego, rezerwatu przyrody lub parku
krajobrazowego położonego w granicach obszaru Natura 2000, uwzględniający
zakres, o którym mowa w art. 29, staje się planem ochrony dla tej części
obszaru Natura 2000.
2. Plan
urządzenia lasu dla nadleśnictwa położonego w granicach obszaru Natura 2000,
uwzględniający zakres, o którym mowa w art. 29, staje się planem ochrony dla
tej części obszaru Natura 2000.
3. Projekty
studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin,
miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, planów zagospodarowania
przestrzennego województw oraz planów zagospodarowania przestrzennego morskich
wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej w części
dotyczącej istniejącego lub projektowanego obszaru Natura 2000 wymagają
uzgodnienia z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie ustaleń tych
planów, mogących znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000.
Art.
31. Sprawujący nadzór nad obszarem Natura 2000 sporządza i
przekazuje Generalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska, co 6 lat w odniesieniu
do specjalnego obszaru ochrony siedlisk oraz co 3 lata w odniesieniu do obszaru
specjalnej ochrony ptaków, ocenę realizacji ochrony tego obszaru, zawierającą
informacje dotyczące podejmowanych działań ochronnych oraz wpływu tych działań
na stan ochrony siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, dla
których ochrony został wyznaczony obszar Natura
Art.
32. 1. Generalny Dyrektor Ochrony
Środowiska nadzoruje funkcjonowanie obszarów Natura 2000, prowadząc ewidencję
danych niezbędnych do podejmowania działań w zakresie ich ochrony.
2. Nadzór, o
którym mowa w ust. 1, polega na:
1) wydawaniu zaleceń i wytycznych w
zakresie ochrony i funkcjonowania obszarów Natura 2000;
2) określaniu zakresu i żądaniu
informacji dotyczących ochrony i funkcjonowania obszarów Natura 2000;
4. Na
terenie zarządzanym przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe
znajdującym się na obszarze Natura 2000 zadania w zakresie ochrony przyrody
wykonuje samodzielnie miejscowy nadleśniczy, zgodnie z ustaleniami planu zadań
ochronnych lub planu ochrony obszaru Natura 2000 uwzględnionymi w planie
urządzania lasu.
Art.
33. 1. Zabrania
się, z zastrzeżeniem art. 34, podejmowania działań mogących, osobno lub w
połączeniu z innymi działaniami, znacząco negatywnie oddziaływać na cele
ochrony obszaru Natura 2000, w tym w szczególności:
1) pogorszyć stan siedlisk
przyrodniczych lub siedlisk gatunków roślin i zwierząt, dla których ochrony
wyznaczono obszar Natura 2000 lub
2) wpłynąć negatywnie na gatunki, dla
których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000, lub
3) pogorszyć integralność obszaru
Natura 2000 lub jego powiązania z innymi obszarami.
2. Przepis
ust. 1 stosuje się odpowiednio do proponowanych obszarów mających znaczenie dla
Wspólnoty, znajdujących się na liście, o której mowa w art. 27 ust. 3 pkt 1, do czasu zatwierdzenia przez Komisję Europejską jako
obszary mające znaczenie dla Wspólnoty i wyznaczenia ich jako specjalne obszary
ochrony siedlisk.
3. Projekty
polityk, strategii, planów i programów oraz zmian do takich dokumentów a także
planowane przedsięwzięcia, które mogą znacząco oddziaływać na obszar Natura
Art. 34. 1. Jeżeli
przemawiają za tym konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, w tym
wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, i wobec braku rozwiązań
alternatywnych, właściwy miejscowo regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na
obszarach morskich - dyrektor właściwego urzędu morskiego, może zezwolić na
realizację planu lub działań, mogących znacząco negatywnie oddziaływać na cele
ochrony obszaru Natura 2000 lub obszary znajdujące się na liście, o której mowa
w art. 27 ust. 3 pkt 1, zapewniając wykonanie
kompensacji przyrodniczej niezbędnej do zapewnienia spójności i właściwego
funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000.
2. W przypadku gdy znaczące negatywne oddziaływanie dotyczy
siedlisk i gatunków priorytetowych, zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może
zostać udzielone wyłącznie w celu:
1) ochrony zdrowia i życia
ludzi;
2) zapewnienia bezpieczeństwa
powszechnego;
3) uzyskania korzystnych następstw o
pierwszorzędnym znaczeniu dla środowiska przyrodniczego;
4) wynikającym z koniecznych wymogów
nadrzędnego interesu publicznego, po uzyskaniu opinii Komisji
Europejskiej.
Art. 35. 1. Wydając
zezwolenie, o którym mowa w art. 34 ust. 1, właściwy miejscowo regionalny
dyrektor ochrony środowiska, a na obszarach morskich - dyrektor właściwego
urzędu morskiego, w porozumieniu z zarządcą terenu, stosownie do skali i
rodzaju negatywnego oddziaływania na cele ochrony obszaru Natura 2000, ustala zakres,
miejsce, termin i sposób wykonania kompensacji przyrodniczej, zobowiązując do
jej wykonania nie później niż w terminie rozpoczęcia działań powodujących
negatywne oddziaływanie.
2. Koszty
kompensacji przyrodniczej ponosi podmiot realizujący plan lub
przedsięwzięcie.
4. Regionalny
dyrektor ochrony środowiska lub dyrektor urzędu morskiego składa informacje
Generalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska o:
1) ustalonym zakresie kompensacji
przyrodniczej, o której mowa w ust. 1, w terminie 30 dni od dnia wydania
zezwolenia, o którym mowa w art. 34 ust. 1, na realizację działań mogących
znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000;
2) wykonanej kompensacji przyrodniczej
w terminie 30 dni od dnia zakończenia realizacji działań kompensacyjnych.
Art.
35a. W przypadku działań przewidzianych do realizacji w ramach
planowanych przedsięwzięć zezwolenie, o którym mowa w art. 34 ust. 1, zastępuje
się decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach lub uzgodnieniem z
regionalnym dyrektorem ochrony środowiska, w rozumieniu ustawy z dnia 3
października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko. Do decyzji stosuje się odpowiednio przepisy art.
34 i 35.
Art.
36. 1. Na
obszarach Natura 2000, z zastrzeżeniem ust. 2, nie podlega ograniczeniu
działalność związana z utrzymaniem urządzeń i obiektów służących bezpieczeństwu
przeciwpowodziowemu oraz działalność gospodarcza, rolna, leśna, łowiecka i
rybacka, a także amatorski połów ryb, jeżeli nie oddziałuje znacząco negatywnie
na cele ochrony obszaru Natura 2000.
2. Prowadzenie
działalności, o której mowa w ust. 1, na obszarach Natura 2000 wchodzących w
skład parków narodowych i rezerwatów przyrody, jest dozwolone wyłącznie w
zakresie, w jakim nie narusza to zakazów obowiązujących na tych
obszarach.
3. Jeżeli
działalność gospodarcza, rolna, leśna, łowiecka lub rybacka wymaga dostosowania
do wymogów ochrony obszaru Natura 2000, na którym nie mają zastosowania programy
wsparcia z tytułu obniżenia dochodowości, regionalny dyrektor ochrony
środowiska może zawrzeć umowę z właścicielem lub posiadaczem obszaru, z
wyjątkiem zarządców nieruchomości Skarbu Państwa, która zawiera wykaz
niezbędnych działań, sposoby i terminy ich wykonania oraz warunki i terminy
rozliczenia należności za wykonane czynności, a także wartość rekompensaty za
utracone dochody wynikające z wprowadzonych ograniczeń.
Art. 37. 1. Jeżeli działania mogące znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000 lub obszar znajdujący się na liście, o której mowa w art. 27 ust. 3 pkt 1, zostały podjęte bez uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 34, lub decyzji, o której mowa w art. 35a, regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na obszarach morskich - dyrektor właściwego urzędu morskiego, nakazuje ich natychmiastowe wstrzymanie i podjęcie w wyznaczonym terminie niezbędnych czynności w celu przywrócenia poprzedniego stanu danego obszaru, jego części lub chronionych na nim gatunków.
2. Jeżeli działania
na obszarze Natura 2000 zostały podjęte niezgodnie z ustaleniami planu zadań
ochronnych lub planu ochrony, regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na
obszarach morskich - dyrektor urzędu morskiego, podejmuje czynności, o których
mowa w ust. 1.
Art.
38. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska składa do Komisji
Europejskiej raporty i notyfikacje dotyczące obszarów Natura 2000 oraz
występuje o opinie w sprawie tych obszarów.
Art.
39. Koszty związane z wdrożeniem i funkcjonowaniem sieci
obszarów Natura 2000 w zakresie nieobjętym finansowaniem przez Wspólnotę są
finansowane z budżetu państwa, a także z budżetów jednostek samorządu
terytorialnego oraz ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i
Gospodarki Wodnej i wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej.
Art.
40. 1. Pomnikami
przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupiska o
szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub
krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je
wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub
obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz
jaskinie.
2. Na
terenach niezabudowanych, jeżeli nie stanowi to zagrożenia dla ludzi lub
mienia, drzewa stanowiące pomniki przyrody podlegają ochronie aż do ich
samoistnego, całkowitego rozpadu.
3. Minister
właściwy do spraw środowiska może określić, w drodze rozporządzenia, kryteria
uznawania tworów przyrody żywej i nieożywionej za pomniki przyrody, kierując
się potrzebą ochrony drzew i krzewów ze względu na ich wielkość, wiek, pokrój i
znaczenie historyczne, a odnośnie tworów przyrody nieożywionej - ze względu na
ich znaczenie naukowe, estetyczne i krajobrazowe.
Art. 41. 1. Stanowiskami
dokumentacyjnymi są niewyodrębniające się na
powierzchni lub możliwe do wyodrębnienia, ważne pod względem naukowym i
dydaktycznym, miejsca występowania formacji geologicznych, nagromadzeń
skamieniałości lub tworów mineralnych, jaskinie lub schroniska podskalne wraz z
namuliskami oraz fragmenty eksploatowanych lub nieczynnych wyrobisk
powierzchniowych i podziemnych.
2. Stanowiskami
dokumentacyjnymi mogą być także miejsca występowania kopalnych szczątków roślin
lub zwierząt.
Art.
43. Zespołami
przyrodniczo-krajobrazowymi są fragmenty krajobrazu naturalnego i kulturowego
zasługujące na ochronę ze względu na ich walory widokowe lub estetyczne.
Art.
44. 1. Ustanowienie
pomnika przyrody, stanowiska dokumentacyjnego, użytku ekologicznego lub zespołu
przyrodniczo-krajobrazowego następuje w drodze uchwały rady gminy.
2. Uchwała
rady gminy, o której mowa w ust. 1, określa nazwę danego obiektu lub obszaru,
jego położenie, sprawującego nadzór, szczególne cele ochrony, w razie potrzeby
ustalenia dotyczące jego czynnej ochrony oraz zakazy właściwe dla tego obiektu,
obszaru lub jego części, wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 45 ust.
1.
4. Zniesienie
formy ochrony przyrody, o której mowa w ust. 1, następuje w razie utraty
wartości przyrodniczych, ze względu na które
ustanowiono formę ochrony przyrody, lub w razie konieczności realizacji
inwestycji celu publicznego lub zapewnienia bezpieczeństwa powszechnego.
Art.
45. 1. W stosunku
do pomnika przyrody, stanowiska dokumentacyjnego, użytku ekologicznego lub
zespołu przyrodniczo-krajobrazowego mogą być wprowadzone następujące zakazy:
1) niszczenia, uszkadzania lub
przekształcania obiektu lub obszaru;
2) wykonywania prac ziemnych trwale
zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem
przeciwsztormowym lub przeciwpowodziowym albo budową, odbudową, utrzymywaniem,
remontem lub naprawą urządzeń wodnych;
3) uszkadzania i zanieczyszczania
gleby;
4) dokonywania zmian stosunków
wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody albo racjonalnej
gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej;
5) likwidowania, zasypywania i
przekształcania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy oraz obszarów
wodno-błotnych;
6) wylewania gnojowicy, z wyjątkiem
nawożenia użytkowanych gruntów rolnych;
7) zmiany sposobu użytkowania
ziemi;
8) wydobywania do celów gospodarczych
skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i
zwierząt, a także minerałów i bursztynu;
9) umyślnego zabijania dziko
występujących zwierząt, niszczenia nor, legowisk zwierzęcych oraz tarlisk i
złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności
związanych z racjonalną gospodarką rolną, leśną, rybacką i łowiecką;
10) zbioru, niszczenia, uszkadzania
roślin i grzybów na obszarach użytków ekologicznych, utworzonych w celu ochrony
stanowisk, siedlisk lub ostoi roślin i grzybów chronionych;
11) umieszczania tablic
reklamowych.
2. Zakazy, o
których mowa w ust. 1, nie dotyczą:
1) prac wykonywanych na potrzeby
ochrony przyrody po uzgodnieniu z organem ustanawiającym daną formę ochrony
przyrody;
2) realizacji inwestycji celu
publicznego po uzgodnieniu z organem ustanawiającym daną formę ochrony
przyrody;
3) zadań z zakresu obronności kraju w
przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa;
4) likwidowania nagłych zagrożeń
bezpieczeństwa powszechnego i prowadzenia akcji ratowniczych.
Art. 46. 1. Ochrona
gatunkowa obejmuje okazy gatunków oraz siedliska i ostoje roślin, zwierząt i
grzybów.
2. Ochrona
gatunkowa ma na celu zapewnienie przetrwania i właściwego stanu ochrony dziko
występujących na terenie kraju lub innych państw członkowskich Unii
Europejskiej rzadkich, endemicznych, podatnych na zagrożenia i zagrożonych
wyginięciem oraz objętych ochroną na podstawie przepisów umów międzynarodowych,
których Rzeczpospolita Polska jest stroną, gatunków roślin, zwierząt i grzybów
oraz ich siedlisk i ostoi, a także zachowanie różnorodności gatunkowej i
genetycznej.
3. W celu
ochrony ostoi i stanowisk roślin lub grzybów objętych ochroną gatunkową lub
ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt objętych ochroną
gatunkową mogą być ustalane strefy ochrony.
Art.
47. 1. Rośliny,
zwierzęta i grzyby gatunków zagrożonych wyginięciem w środowisku
przyrodniczym podlegają ochronie ex situ w ogrodach zoologicznych, ogrodach
botanicznych lub bankach genów.
2. Ochrona ex
situ gatunków, o których mowa w ust. 1, powinna zmierzać do przywrócenia
osobników tych gatunków do środowiska przyrodniczego.
1) gatunki dziko występujących roślin:
a) objętych ochroną ścisłą, z
wyszczególnieniem gatunków wymagających ochrony czynnej,
b) objętych ochroną częściową,
c) objętych ochroną częściową, które
mogą być pozyskiwane, oraz sposoby ich pozyskiwania,
d) wymagających ustalenia stref
ochrony ich ostoi lub stanowisk,
2) zakazy właściwe dla poszczególnych
gatunków lub grup gatunków roślin, wybrane spośród zakazów, o których mowa w
art. 51 ust. 1, i odstępstwa od zakazów, wybrane spośród odstępstw, o których
mowa w art. 51 ust. 2,
3) sposoby ochrony gatunków, w tym
wielkość stref ochrony
-
kierując się potrzebą ochrony dziko występujących roślin, ich siedlisk, ostoi
lub stanowisk oraz wymaganiami ekologicznymi, naukowymi i kulturowymi, a także
biorąc pod uwagę obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa Unii
Europejskiej.
Art. 49. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) gatunki dziko występujących:
a) zwierząt objętych ochroną ścisłą, z
wyszczególnieniem gatunków wymagających ochrony czynnej,
b) zwierząt objętych ochroną
częściową,
c) zwierząt objętych ochroną
częściową, które mogą być pozyskiwane, oraz sposoby ich pozyskiwania,
d) ptaków, które mogą być sprzedawane,
transportowane i przetrzymywane w celach handlowych, jeżeli zostały legalnie
upolowane,
e) zwierząt wymagających ustalenia
stref ochrony ostoi, miejsc rozrodu lub regularnego przebywania,
2) zakazy właściwe dla poszczególnych
gatunków lub grup gatunków zwierząt, wybrane spośród zakazów, o których mowa w
art. 52 ust. 1, i odstępstwa od zakazów, wybrane spośród odstępstw, o których
mowa w art. 52 ust. 2,
3) sposoby ochrony gatunków, w tym
wielkość stref ochrony
-
kierując się potrzebą ochrony dziko występujących zwierząt, ich siedlisk, ostoi
lub stanowisk oraz wymaganiami ekologicznymi, naukowymi i kulturowymi, a także
biorąc pod uwagę obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa Unii
Europejskiej.
Art. 50. Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) gatunki dziko występujących grzybów:
a) objętych ochroną ścisłą,
b) objętych ochroną częściową,
c) objętych ochroną częściową, które
mogą być pozyskiwane, oraz sposoby ich pozyskiwania,
d) wymagających ustalenia stref
ochrony ich ostoi lub stanowisk,
2) zakazy właściwe dla poszczególnych
gatunków lub grup gatunków grzybów, wybrane spośród zakazów, o których mowa w
art. 51 ust. 1, i odstępstwa od zakazów, wybrane spośród odstępstw, o których
mowa w art. 51 ust. 2,
3) sposoby ochrony gatunków, w tym
wielkość stref ochrony
-
kierując się potrzebą ochrony dziko występujących grzybów, ich siedlisk, ostoi
lub stanowisk oraz wymaganiami ekologicznymi, naukowymi i kulturowymi, a także
biorąc pod uwagę obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa Unii
Europejskiej.
Art. 51. 1. W stosunku do gatunków dziko występujących roślin i grzybów objętych ochroną gatunkową mogą być wprowadzone następujące zakazy:
2) niszczenia ich siedlisk i
ostoi;
3) dokonywania zmian stosunków
wodnych, stosowania środków chemicznych, niszczenia ściółki leśnej i gleby w
ostojach;
2. W
stosunku do gatunków dziko występujących roślin i grzybów, objętych ochroną
gatunkową, mogą być wprowadzone, w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i
jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla dziko występujących populacji objętych
ochroną gatunkową roślin lub grzybów, odstępstwa od zakazów, o których mowa w
ust. 1, dotyczące:
1) wykonywania czynności związanych z
prowadzeniem racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej, jeżeli
technologia prac uniemożliwia przestrzeganie zakazów;
2) usuwania roślin oraz grzybów
niszczących materiały lub obiekty budowlane;
3) pozyskiwania gatunków roślin, o
których mowa w art. 48 pkt 1 lit. c, oraz grzybów, o
których mowa w art. 50 pkt 1 lit. c, lub ich części i
produktów pochodnych przez podmioty, które uzyskały zezwolenie regionalnego
dyrektora ochrony środowiska lub Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska na
ich pozyskiwanie;
Art. 52. 1. W
stosunku do gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną gatunkową
mogą być wprowadzone, następujące zakazy:
4) niszczenia ich siedlisk i
ostoi;
5) niszczenia ich gniazd, mrowisk,
nor, legowisk, żeremi, tam, tarlisk, zimowisk i innych schronień;
6) wybierania, posiadania i
przechowywania ich jaj;
7) wyrabiania, posiadania i
przechowywania wydmuszek;
11) umyślnego płoszenia i
niepokojenia;
12) fotografowania, filmowania i
obserwacji, mogących powodować ich płoszenie lub niepokojenie;
13) przemieszczania z miejsc
regularnego przebywania na inne miejsca;
14) przemieszczania urodzonych i
hodowanych w niewoli do stanowisk naturalnych.
2. W
stosunku do gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną gatunkową
mogą być wprowadzone, w przypadku braku rozwiązań alternatywnych i jeżeli nie
spowoduje to zagrożenia dla dziko występujących populacji zwierząt objętych
ochroną gatunkową, odstępstwa od zakazów, o których mowa w ust. 1, dotyczące:
1) usuwania od dnia 16 października do
końca lutego gniazd z budek dla ptaków i ssaków;
2) usuwania od dnia 16 października do
końca lutego gniazd ptasich z obiektów budowlanych i terenów zieleni, jeżeli
wymagają tego względy bezpieczeństwa lub sanitarne;
3) chwytania na terenach
zabudowanych przez podmioty upoważnione przez regionalnego dyrektora ochrony
środowiska zabłąkanych zwierząt i przemieszczania ich do miejsc regularnego
przebywania;
4) chwytania zwierząt rannych i
osłabionych w celu udzielenia im pomocy weterynaryjnej i przemieszczania do
ośrodków rehabilitacji zwierząt;
6) pozyskiwania okazów gatunków, o
których mowa w art. 49 pkt 1 lit. c, przez podmioty,
które uzyskały zezwolenie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska lub
regionalnego dyrektora ochrony środowiska na to pozyskiwanie;
Art.
52a. Gospodarka leśna nie narusza zakazów, o których mowa w
art. 52 ust. 1 pkt 1, 3-5 i 11, jeżeli jest
prowadzona na podstawie planów, które zostały poddane strategicznej ocenie
oddziaływania na środowisko, obejmującej oddziaływanie na dziko występujące
populacje gatunków będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty i chronionych
gatunków ptaków, oraz ich siedliska, bądź jest prowadzona na podstawie kodeksu
dobrych praktyk, których ustalenia zapewniają, że czynności wykonywane zgodnie
z nimi nie są szkodliwe dla zachowania gatunku we właściwym stanie
ochrony.
Art.
53. Regionalny dyrektor ochrony środowiska, może wprowadzić na
terenie województwa, na czas określony, w drodze aktu prawa miejscowego w
formie zarządzenia, ochronę gatunków roślin, zwierząt lub grzybów nieobjętych
ochroną określoną w przepisach, o których mowa w art. 48-
Art.
54. 1. Chwytanie
lub zabijanie dziko występujących zwierząt, o których mowa w art. 49 pkt 1 lit. a i b, nie może być wykonywane przy użyciu
urządzeń, sposobów lub metod działających na dużą skalę lub niewybiórczo,
mogących powodować lokalny zanik lub poważne zaburzenia populacji tych
zwierząt, a w szczególności przy użyciu:
1) oślepionych lub okaleczonych
zwierząt jako wabików;
2) urządzeń odtwarzających nagrania
głosów zwierząt;
3) urządzeń elektrycznych lub
elektronicznych, mogących zabijać lub ogłuszać;
4) sztucznych źródeł światła;
5) luster i innych urządzeń
oślepiających;
6) urządzeń wizyjnych ułatwiających
strzelanie w nocy, w tym powiększających lub przetwarzających obraz oraz
oświetlających cel;
7) materiałów wybuchowych;
8) sieci działających niewybiórczo;
9) pułapek działających niewybiórczo;
10) kusz;
11) trucizn lub przynęt zatrutych albo
zawierających środki usypiające;
12) gazów i dymów stosowanych do
wypłaszania;
13) automatycznej lub półautomatycznej
broni z magazynkiem mieszczącym więcej niż 2 naboje;
14) statków powietrznych;
15) pojazdów silnikowych w ruchu;
16) sideł, lepów i haków;
17) łodzi prowadzonych z prędkością
większą niż
Art.
55. Minister właściwy do spraw
środowiska określi, w drodze rozporządzenia, sposoby obrączkowania ptaków,
wzory obrączek oraz materiały, z jakich mogą być wykonane obrączki, kierując
się potrzebą ochrony ptaków przed niekontrolowanym i niewłaściwym obrączkowaniem.
Art.
56. 1. Generalny
Dyrektor Ochrony Środowiska może zezwolić na odstępstwa od zakazów określonych
w art. 51 ust. 1 pkt 1, 5 i 6 oraz w art. 52
ust. 1 pkt 1-2, 10, 11 i 14, w stosunku do gatunków:
1) objętych ochroną ścisłą;
2) objętych ochroną częściową, jeżeli
zezwolenie dotyczy obszaru wykraczającego poza granice jednego województwa lub jeżeli ma to związek z działaniami podejmowanymi przez
ministra właściwego do spraw środowiska, w tym dotyczącymi realizacji krajowej
strategii ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej,
programów ochrony gatunków zagrożonych wyginięciem lub realizacji umów
międzynarodowych.
2. Regionalny
dyrektor ochrony środowiska na obszarze swojego działania może zezwolić:
1) w stosunku do gatunków objętych
ochroną częściową - na czynności podlegające zakazom, określonym
w art. 51 ust. 1 i w art. 52 ust. 1;
2) w stosunku do gatunków objętych
ochroną ścisłą - na czynności podlegające zakazom, określonym
w art. 51 ust. 1 pkt 2-4 i w art. 52 ust.
1 pkt 3-9, 12 i 13.
3. Zezwolenia
na pozyskiwanie roślin, zwierząt i grzybów w lasach wydaje się w
porozumieniu z właścicielem lub zarządcą lasu.
4. Zezwolenia,
o których mowa w ust. 1 i 2, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, mogą być wydane w
przypadku braku rozwiązań alternatywnych, jeżeli nie spowoduje to zagrożenia
dla dziko występujących populacji chronionych gatunków roślin, zwierząt lub
grzybów oraz:
1) wynikają z potrzeby ochrony innych
dziko występujących gatunków roślin, zwierząt, grzybów oraz ochrony siedlisk
przyrodniczych lub
2) wynikają z konieczności
ograniczenia poważnych szkód w gospodarce, w szczególności rolnej, leśnej lub
rybackiej, lub
3) leżą w interesie zdrowia i
bezpieczeństwa powszechnego, lub
5) są niezbędne w realizacji badań
naukowych i programów edukacyjnych lub w realizacji celów związanych z
odbudową populacji, reintrodukcją gatunków roślin,
zwierząt lub grzybów, albo do celów działań reprodukcyjnych, w tym do
sztucznego rozmnażania roślin, lub
6) umożliwiają, w ściśle
kontrolowanych warunkach, selektywnie i w ograniczonym stopniu, zbiór lub
przetrzymywanie roślin i grzybów oraz chwytanie lub przetrzymywanie zwierząt
gatunków objętych ochroną ścisłą w liczbie określonej przez wydającego
zezwolenie, lub
7) w przypadku gatunków objętych
ochroną ścisłą, gatunków ptaków oraz gatunków wymienionych w załączniku IV
dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz. Urz. WE L 206 z 22.07.1992, str. 7, z późn. zm.;
Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 102) - wynikają z
koniecznych wymogów nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogów o
charakterze społecznym lub gospodarczym lub wymogów związanych z korzystnymi
skutkami o podstawowym znaczeniu dla środowiska, lub
6. Zezwolenia,
o których mowa w ust. 1 i 2, mogą być wydane na wniosek zawierający
odpowiednio:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) cel wykonania wnioskowanych
czynności;
3) opis czynności, na którą może być
wydane zezwolenie;
4) nazwę gatunku lub gatunków,
których będą dotyczyć działania, w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska
nazwa istnieje;
7. Zezwolenia,
o których mowa w ust. 1 i 2, zawierają odpowiednio:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) nazwę gatunku lub gatunków,
których będą dotyczyć działania, w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska
nazwa istnieje;
4) opis czynności, na które wydaje się
zezwolenie;
5) wskazanie dozwolonych metod i
sposobów chwytania, odławiania lub zabijania zwierząt albo sposobów zbioru
roślin i grzybów lub sposobów wykonania innych czynności, na które wydaje się
zezwolenie;
6) określenie czasu i miejsca
wykonania czynności, których dotyczy zezwolenie;
8) określenie terminu złożenia
informacji o wykorzystaniu zezwolenia.
7e. Osoby
upoważnione do wykonywania czynności kontrolnych mają prawo do:
1) wstępu na teren należący do
podmiotu kontrolowanego;
2) żądania pisemnych lub ustnych
informacji związanych z przedmiotem kontroli;
3) wglądu do dokumentów związanych z
przedmiotem kontroli, sporządzania z nich odpisów, wyciągów lub kopii oraz
zabezpieczania tych dokumentów.
7k. Potwierdzone
odpowiednim świadectwem lub zezwoleniem zwolnienie z zakazów wydane na
podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie
ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz. Urz.
WE L 61 z 03.03.1997, str. 1, z późn.
zm.) traktuje się w odniesieniu do okazów, dla
których je wydano, jako zwolnienie równoważne wydanemu na podstawie ust. 1 i 2;
dotyczy ono zakazu posiadania, przetrzymywania, chowu, hodowli, darowizny,
transportu, wwożenia i wywożenia przez wewnątrzwspólnotową
granicę państwa oraz czynności, które zostały w tym zwolnieniu
dopuszczone.
8. Regionalny
dyrektor ochrony środowiska do dnia 31 stycznia każdego roku składa Generalnemu
Dyrektorowi Ochrony Środowiska raport o wydanych w roku poprzednim
zezwoleniach, o których mowa w ust. 2, zawierający informacje, o których mowa w
ust. 7 pkt 2-
8b. Generalny
Dyrektor Ochrony Środowiska do dnia 30 czerwca każdego roku składa ministrowi
właściwemu do spraw środowiska raport o wydanych w roku poprzednim
zezwoleniach, o których mowa w ust. 1, zawierający informacje, o których mowa w
ust. 7 pkt 2-
9. Minister
właściwy do spraw środowiska przygotowuje i przedstawia Komisji Europejskiej
raporty dotyczące ochrony gatunkowej, których obowiązek sporządzania wynika z
przepisów prawa Unii Europejskiej.
Art.
57. 1. Generalny Dyrektor Ochrony
Środowiska opracowuje programy ochrony zagrożonych wyginięciem gatunków roślin,
zwierząt i grzybów.
2. Programy,
o których mowa w ust. 1, zawierają:
1) opis sposobów prowadzenia działań
ochronnych zmierzających do odbudowy populacji zagrożonych wyginięciem
gatunków;
2) określenie czasu i miejsca
wykonania działań ochronnych;
3) wskazanie odpowiedzialnego za
wykonanie działań ochronnych;
4) informacje o kosztach
i źródłach finansowania.
Art. 58. 1. Regionalny dyrektor ochrony
środowiska, do dnia 31 marca każdego roku, przekazuje Generalnemu Dyrektorowi
Ochrony Środowiska informację za rok poprzedni w sprawie przypadkowego
schwytania lub zabicia zwierząt gatunków objętych ochroną ścisłą.
1) ochrony siedlisk
przyrodniczych;
2) ochrony siedlisk roślin i siedlisk
zwierząt objętych ochroną gatunkową;
3) ochrony zwierząt prowadzących
wędrowny tryb życia oraz ich siedlisk położonych na trasach wędrówek, a także
miejsc ich zimowania lub gniazdowania;
4) ustalania zmienności liczebności
populacji gatunków roślin i zwierząt;
5) opracowania i doskonalenia sposobów
zapobiegania szkodom powodowanym przez zwierzęta objęte ochroną
gatunkową;
6) opracowania i doskonalenia sposobów
zapobiegania przypadkowemu chwytaniu lub zabijaniu zwierząt objętych ochroną
gatunkową.
7) określania wpływu niekorzystnych
skutków zanieczyszczania chemicznego na liczebność populacji roślin i zwierząt
objętych ochroną gatunkową.
Art. 60. 1. Organy
ochrony przyrody podejmują działania w celu ratowania zagrożonych wyginięciem
gatunków roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową, polegające na
przenoszeniu tych gatunków do innych miejsc, eliminowaniu przyczyn ich
zagrożenia, podejmowaniu ochrony ex situ oraz tworzeniu warunków do ich
rozmnażania.
2. Jeżeli
stwierdzone lub przewidywane zmiany w środowisku zagrażają lub mogą
zagrażać roślinom, zwierzętom lub grzybom objętym ochroną gatunkową, regionalny
dyrektor ochrony środowiska, a na obszarach morskich Generalny Dyrektor Ochrony
Środowiska, jest obowiązany, po zasięgnięciu opinii właściwej regionalnej rady
ochrony przyrody oraz zarządcy lub właściciela terenu, podjąć działania w celu
zapewnienia trwałego zachowania gatunku, jego siedliska lub ostoi, eliminowania
przyczyn powstawania zagrożeń oraz poprawy stanu ochrony jego siedliska lub
ostoi.
3. Regionalny
dyrektor ochrony środowiska może ustalać i likwidować, w drodze decyzji
administracyjnej:
1) strefy ochrony ostoi oraz stanowisk
roślin objętych ochroną gatunkową, o których mowa w art. 48 pkt
1 lit. d;
2) strefy ochrony ostoi, miejsc
rozrodu i regularnego przebywania zwierząt objętych ochroną gatunkową, o
których mowa w art. 49 pkt 1 lit. e;
3) strefy ochrony ostoi oraz stanowisk
grzybów objętych ochroną gatunkową, o których mowa w art.
50 pkt 1 lit. d.
4. Granice
stref ochrony, o których mowa w ust. 3, oznacza się tablicami z napisem,
odpowiednio: „ostoja roślin”, „ostoja zwierząt” albo „ostoja
grzybów” i informacją: „osobom nieupoważnionym wstęp wzbroniony”.
6. W
strefach ochrony, o których mowa w ust. 3, bez zezwolenia regionalnego
dyrektora ochrony środowiska zabrania się:
1) przebywania osób, z wyjątkiem
właściciela nieruchomości objętej strefą ochrony oraz osób sprawujących zarząd
i nadzór nad obszarami objętymi strefą ochrony, oraz osób wykonujących prace na
podstawie umowy zawartej z właścicielem lub zarządcą;
2) wycinania drzew lub krzewów;
3) dokonywania zmian stosunków
wodnych, jeżeli nie jest to związane z potrzebą ochrony poszczególnych
gatunków;
4) wznoszenia obiektów, urządzeń i
instalacji.
Art.
61. 1. Organem
zarządzającym w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia
1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji
handlu nimi jest minister właściwy do spraw środowiska, a organem naukowym w
rozumieniu tych przepisów jest Państwowa Rada Ochrony Przyrody.
2. Wywóz
żywych roślin należących do gatunków objętych ochroną na podstawie przepisów, o
których mowa w ust. 1, pochodzących z uprawy jest dozwolony na podstawie
świadectw fitosanitarnych, na warunkach określonych w tych przepisach.
3. Do
wniosku o wydanie zezwolenia na import żywych zwierząt lub jaj gatunków
objętych ochroną na podstawie przepisów, o których mowa w ust. 1, dołącza się
opinię lub orzeczenie lekarsko-weterynaryjne powiatowego lekarza weterynarii
stwierdzające spełnienie przez importera warunków przetrzymywania tych
gatunków, odpowiadających ich potrzebom biologicznym.
4. Do
wniosku o wydanie zezwolenia lub świadectwa uprawniającego do eksportu
okazów gatunków objętych ochroną na podstawie przepisów, o których mowa w ust.
1, dołącza się:
1) zezwolenie na pozyskiwanie ze
środowiska okazów gatunków wymienionych we wniosku albo
2) wypis z dokumentacji hodowlanej lub
orzeczenie lekarsko-weterynaryjne powiatowego lekarza weterynarii
potwierdzające urodzenie w hodowli okazów i ich przodków - w przypadku
zwierząt, albo
3) oświadczenie wnioskodawcy o
pochodzeniu okazów roślin z uprawy.
6. Opinię, o
której mowa w ust. 5, Państwowa Rada Ochrony Przyrody wyraża w ciągu 14 dni od
dnia wystąpienia o opinię.
7. Minister
właściwy do spraw środowiska może odmówić wydania zezwolenia
lub świadectwa, jeżeli importer, eksporter lub reeksporter, podany we
wniosku o wydanie zezwolenia lub świadectwa, był skazany prawomocnym
wyrokiem sądu za przestępstwo związane z naruszeniem przepisów, o których mowa
w ust. 1, w okresie 3 lat od dnia uprawomocnienia się wyroku.
Art. 62. 1. Koszty
transportu oraz utrzymywania żywych okazów gatunków chronionych na podstawie
przepisów, o których mowa w art. 61 ust. 1, zatrzymanych przez właściwe organy,
ponosi Skarb Państwa, a ich rozliczenia dokonuje regionalny dyrektor ochrony
środowiska właściwy ze względu na położenie podmiotu, któremu zostały
przekazane zatrzymane okazy.
2. Okazy, o
których mowa w ust. 1, mogą być przekazywane do ogrodów botanicznych, ogrodów
zoologicznych lub ośrodków rehabilitacji zwierząt.
Art. 63. 1. Minister właściwy do spraw środowiska prowadzi rejestr instytucji naukowych uprawnionych do przewożenia w celach naukowych przez granicę Unii Europejskiej bez zezwolenia wydawanego na podstawie przepisów, o których mowa w art. 61 ust. 1, okazów zielnikowych lub okazów muzealnych zakonserwowanych, zasuszonych albo w inny sposób utrwalonych lub żywego materiału roślinnego, w celu nieodpłatnej wymiany, użyczenia lub darowizny.
2. Instytucja
naukowa ubiegająca się o wpis do rejestru powinna spełniać następujące
warunki:
1) okazy, o których mowa w ust. 1, są
gromadzone w kolekcje;
2) kolekcja jest wykorzystywana
jedynie w celach naukowych i dydaktycznych;
3) kolekcję stanowią jedynie okazy,
których pozyskiwanie nastąpiło zgodnie z przepisami ustawy;
4) kolekcja jest przechowywana pod
opieką osoby wyznaczonej przez kierownika instytucji naukowej w warunkach
uniemożliwiających jej zniszczenie;
5) okazy w kolekcji są oznakowane w
sposób umożliwiający ich identyfikację;
6) posiadają katalog przetrzymywanych
w kolekcji okazów, z wyszczególnieniem okazów, które mogą być udostępniane w
drodze nieodpłatnej wymiany, użyczenia lub darowizny;
7) katalog, o którym mowa w pkt 6, jest udostępniany zainteresowanym instytucjom
naukowym.
3. Wpisanie
do rejestru, o którym mowa w ust. 1, następuje na wniosek zainteresowanej
instytucji naukowej. Do wniosku dołącza się kopię katalogu okazów, o którym
mowa w ust. 2 pkt 6, oraz oświadczenia: o zgodności
kopii katalogu okazów z oryginałem oraz o spełnieniu warunków, o których
mowa w ust. 2.
4. Minister
właściwy do spraw środowiska, po wpisaniu instytucji naukowej do rejestru, o
którym mowa w ust. 1, wydaje zaświadczenie.
5. Instytucja
naukowa wpisana do rejestru, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązana do:
1) aktualizacji katalogu okazów, o
których mowa w ust. 1:
a) stanowiących kolekcję,
b) przekazanych innym, uprawnionym na
podstawie umów międzynarodowych, instytucjom naukowym;
2) składania ministrowi właściwemu do
spraw środowiska, do dnia 31 stycznia każdego roku, raportu za rok ubiegły z
działalności w zakresie nieodpłatnej wymiany, użyczenia lub darowizny okazów, o
których mowa w ust. 1, oraz informacji o celu wykorzystania otrzymanych
okazów.
6. Wykreślenie
instytucji naukowej z rejestru może nastąpić, jeżeli instytucja naukowa
przestała spełniać warunki, o których mowa w ust. 2, lub nie aktualizuje
katalogu.
9. O
wynikach kontroli regionalny dyrektor ochrony środowiska powiadamia ministra właściwego
do spraw środowiska w terminie 30 dni od dnia zakończenia kontroli.
Art. 64. 1. Posiadacz żywych zwierząt gatunków wymienionych w załącznikach A i B rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi, zaliczonych do płazów, gadów, ptaków lub ssaków, a także prowadzący ich hodowlę, jest obowiązany do pisemnego zgłoszenia ich do rejestru.
2. Obowiązek
zgłoszenia do rejestru, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy:
1) ogrodów zoologicznych;
3) czasowego przetrzymywania zwierząt
w celu leczenia i rehabilitacji.
3. Rejestr, o
którym mowa w ust. 1, prowadzi starosta właściwy ze względu na miejsce
przetrzymywania zwierząt lub prowadzenia ich hodowli.
4. Rejestr, o
którym mowa w ust. 1, powinien zawierać następujące dane:
1) datę:
a) dokonania wpisu,
b) dokonania zmiany danych wpisanych
do rejestru,
c) wykreślenia z rejestru;
2) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę posiadacza lub prowadzącego hodowlę;
3) adres miejsca przetrzymywania
zwierząt lub prowadzenia hodowli;
4) liczbę zwierząt posiadanych lub
hodowanych;
5) nazwę gatunku w języku łacińskim i
polskim, jeżeli polska nazwa istnieje;
6) datę, miejsce urodzenia lub
wyklucia zwierzęcia;
7) datę wejścia w posiadanie
zwierzęcia oraz źródło jego pochodzenia;
8) płeć zwierzęcia, jeżeli jest
możliwa do ustalenia;
9) opis trwałego oznakowania
zwierzęcia, jeżeli jest oznakowane;
10) cel przetrzymywania lub prowadzenia
hodowli zwierzęcia;
11) numer i datę wydania:
a) zezwolenia na import zwierzęcia do
kraju albo
b) zezwolenia na schwytanie zwierzęcia
w środowisku, albo
c) dokumentu wydanego przez
powiatowego lekarza weterynarii, potwierdzającego urodzenie zwierzęcia w
hodowli, albo
d) innego dokumentu stwierdzającego
legalność pochodzenia zwierzęcia.
5. Obowiązek
zgłoszenia do rejestru lub wykreślenia z rejestru powstaje z dniem nabycia lub
zbycia, wwozu do kraju lub wywozu za granicę państwa, wejścia w posiadanie
zwierzęcia, jego utraty lub śmierci. Wniosek o dokonanie wpisu lub
wykreślenia z rejestru powinien być złożony właściwemu staroście w terminie 14
dni od dnia powstania tego obowiązku.
6. Do wniosku
o dokonanie wpisu do rejestru załącza się kopię dokumentu, o którym mowa w ust.
4 pkt 11.
7. W razie
zmiany danych, o których mowa w ust. 4 pkt 2-11,
przepis ust. 5 stosuje się odpowiednio.
8. Wpisanie
do rejestru starosta potwierdza wydaniem zaświadczenia.
9. Podmioty,
o których mowa w ust. 2 pkt 2, są obowiązane do
posiadania i przekazania wraz ze sprzedawanym zwierzęciem oryginału lub kopii
dokumentu, o którym mowa w ust. 4 pkt 11. Kopia ta
powinna być, przez podmiot sprzedający zwierzę, zaopatrzona w numer nadawany
według numeracji ciągłej, datę wystawienia, pieczęć i podpis osoby sprzedającej,
informację o liczbie zwierząt, dla których została wystawiona, a jeżeli
kopiowany dokument dotyczy więcej niż jednego gatunku, także o ich
przynależności gatunkowej.
Ogrody botaniczne, ogrody zoologiczne oraz ośrodki
rehabilitacji zwierząt
Art. 65. 1. Ogrody
botaniczne, ogrody zoologiczne oraz tereny przewidziane w miejscowym planie
zagospodarowania przestrzennego na rozbudowę istniejących lub budowę nowych
ogrodów podlegają ochronie w celu zapewnienia ich prawidłowej działalności i
rozwoju.
2. Ochrona, o
której mowa w ust. 1, polega na zakazie:
1) wznoszenia na terenie ogrodu
botanicznego lub zoologicznego obiektów budowlanych i urządzeń niezwiązanych z
ich działalnością;
2) zmniejszenia obszaru ogrodu
botanicznego lub zoologicznego na rzecz działalności niezwiązanej z ich rolą i
przeznaczeniem;
3) zmiany na terenie ogrodu
botanicznego lub zoologicznego lub w ich sąsiedztwie stosunków wodnych, w
tym obniżenia poziomu wód gruntowych;
4) zanieczyszczania na terenie ogrodu
botanicznego lub zoologicznego lub w ich sąsiedztwie powierzchni ziemi,
wód i powietrza;
5) wznoszenia w sąsiedztwie ogrodu
botanicznego lub zoologicznego obiektów budowlanych lub urządzeń przeznaczonych
do prowadzenia działalności produkcyjnej lub usługowej, wpływających szkodliwie
na warunki przyrodnicze niezbędne do prawidłowego funkcjonowania ogrodów.
3. Sposoby
korzystania z ogrodu botanicznego lub zoologicznego ustala w regulaminie
zarządzający ogrodem.
Art.
66. 1. W studiach
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz w
miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego uwzględnia się potrzeby
funkcjonowania i rozwoju istniejących lub projektowanych ogrodów botanicznych
lub zoologicznych.
2. Wójt,
burmistrz albo prezydent miasta przed wydaniem decyzji w sprawie ustalenia
warunków zabudowy lub decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu
publicznego w sąsiedztwie ogrodu botanicznego lub zoologicznego informuje o
planowanej inwestycji zarządzającego ogrodem, który w terminie 30 dni może
zgłosić zastrzeżenia i wnioski.
3. Przepis
ust. 2 stosuje się odpowiednio przy rozpatrywaniu wniosku o wyrażenie zgody na
zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego znajdującego się w
sąsiedztwie ogrodu botanicznego lub zoologicznego, jeżeli zmiana ta mogłaby
mieć niekorzystny wpływ na funkcjonowanie ogrodu.
Art.
67. 1. Utworzenie i prowadzenie ogrodu
botanicznego lub zoologicznego wymaga uzyskania zezwolenia Generalnego
Dyrektora Ochrony Środowiska.
2. Zezwolenie
wydaje się na wniosek, o którym mowa w ust. 3, po zasięgnięciu opinii
regionalnego dyrektora ochrony środowiska właściwego ze względu na miejsce
położenia ogrodu botanicznego lub zoologicznego oraz opinii organizacji
zrzeszającej przedstawicieli ogrodów botanicznych lub zoologicznych, wyrażonych
w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku; niewyrażenie
opinii w tym terminie uznaje się za opinię pozytywną.
3. Wniosek o
wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) wskazanie podmiotu zarządzającego
ogrodem botanicznym lub zoologicznym, odpowiedzialnego za jego
funkcjonowanie;
3) projekt zagospodarowania terenu
ogrodu botanicznego lub zoologicznego;
4) wskazanie położenia i obszaru
ogrodu botanicznego lub zoologicznego;
5) opis zakresu działalności ogrodu
botanicznego lub zoologicznego.
4. Do
wniosku, o którym mowa w ust. 3, należy dołączyć:
2) wypis i wyrys
z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczący działek
ewidencyjnych, na których jest projektowana lokalizacja ogrodu botanicznego lub
zoologicznego, albo zaświadczenie potwierdzające, że przeznaczenie działek, na
których jest projektowana lokalizacja ogrodu botanicznego lub zoologicznego,
nie jest sprzeczne z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego gminy;
5. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) wskazanie położenia i obszaru
ogrodu botanicznego lub zoologicznego;
3) opis zakresu działalności ogrodu
botanicznego lub zoologicznego;
4) warunki prowadzenia działalności
ogrodu botanicznego lub zoologicznego oraz termin, w którym mają one być
spełnione.
6. Zezwolenie
wydaje się na czas nieokreślony. Sprawdzenie warunków, o których mowa w ust. 5 pkt 4, następuje po upływie wyznaczonego terminu.
Art.
68. 1. Generalny Dyrektor Ochrony
Środowiska może cofnąć lub zmienić zezwolenie, o którym mowa w art. 67 ust. 1,
jeżeli podmiot, który uzyskał to zezwolenie:
1) nie spełnia warunków prowadzenia
działalności ogrodu botanicznego lub zoologicznego;
2) nie przestrzega zakresu
działalności ogrodu botanicznego lub zoologicznego;
3) nie spełnia obowiązków, o których
mowa w art. 69 ust. 1;
4) nie zapewnia warunków określonych w
przepisach, o których mowa w art. 70;
5) nie usunie w wyznaczonym
terminie, nie dłuższym niż 2 lata, nieprawidłowości stwierdzonych w wyniku
kontroli przeprowadzonej przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska i
inne organy uprawnione na podstawie odrębnych przepisów.
2. Jeżeli
zezwolenie, o którym mowa w art. 67 ust. 1, zostanie cofnięte, ogród botaniczny
lub zoologiczny podlega likwidacji.
3. W razie
likwidacji ogrodu zoologicznego podmiot zarządzający tym ogrodem jest
obowiązany zapewnić utrzymywanym zwierzętom warunki odpowiadające ich potrzebom
biologicznym.
4. W decyzji
o cofnięciu zezwolenia podaje się termin jej wykonania oraz wskazuje organ
nadzorujący likwidację ogrodu botanicznego lub zoologicznego.
Art.
69. 1. Do
obowiązków podmiotów, które uzyskały zezwolenie, o którym mowa w art. 67 ust.
1, należy:
1) uczestnictwo w badaniach naukowych,
które mają na celu ochronę gatunków zagrożonych wyginięciem w stanie
wolnym;
2) edukacja w zakresie ochrony gatunkowej
roślin, zwierząt i grzybów, z uwzględnieniem ochrony różnorodności
biologicznej;
3) prowadzenie upraw roślin oraz
hodowli zwierząt gatunków zagrożonych wyginięciem, w celu ich ochrony ex situ,
a następnie wprowadzenie do środowiska przyrodniczego w ramach programów
ochrony tych gatunków;
4) przetrzymywanie roślin lub zwierząt
w warunkach odpowiadających ich potrzebom biologicznym;
5) prowadzenie dokumentacji
hodowlanej.
2. Dokumentacja
hodowlana, o której mowa w ust. 1 pkt 5, powinna
zawierać następujące dane:
1) datę:
a) dokonania wpisu,
b) dokonania zmiany danych,
c) wykreślenia z dokumentacji
hodowlanej;
2) liczbę posiadanych zwierząt;
3) nazwę gatunku w języku łacińskim i
polskim, jeżeli polska nazwa istnieje;
4) datę i miejsce urodzenia lub
wyklucia zwierzęcia;
5) datę wejścia w posiadanie
zwierzęcia oraz źródło jego pochodzenia;
6) płeć zwierzęcia, jeżeli jest
możliwa do ustalenia;
7) opis trwałego oznakowania
zwierzęcia, jeżeli jest oznakowane;
8) numer i datę wydania zezwolenia na
import zwierzęcia do kraju lub zezwolenia na jego pozyskanie albo innego
dokumentu stwierdzającego legalność jego pochodzenia.
Art. 70. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, warunki hodowli
i utrzymywania poszczególnych grup gatunków zwierząt w ogrodzie zoologicznym, w
tym:
1) niezbędne pomieszczenia i
wyposażenie w urządzenia techniczne miejsc przebywania zwierząt poszczególnych
gatunków lub grup gatunków,
2) minimalne warunki przestrzenne dla
hodowli i utrzymywania zwierząt poszczególnych gatunków lub grup
gatunków,
3) niezbędne warunki do prowadzenia
reprodukcji zwierząt poszczególnych gatunków lub grup gatunków
-
kierując się potrzebą zapewnienia zwierzętom hodowanym i utrzymywanym w
ogrodach zoologicznych warunków odpowiadających potrzebom biologicznym
poszczególnych gatunków lub grup gatunków.
Art. 71. W ogrodach zoologicznych hoduje się i utrzymuje zwierzęta:
1) urodzone i wychowane poza
środowiskiem przyrodniczym;
2) które poza ogrodem nie mają szansy
przeżycia;
3) jeżeli wymaga tego ochrona populacji lub
gatunku albo realizacja celów naukowych.
Art.
72. 1. Do ogrodów
zoologicznych sprowadza się tylko te zwierzęta, którym w ogrodzie można
zapewnić warunki odpowiadające potrzebom biologicznym danego gatunku.
2. Zwierzęta
w ogrodach zoologicznych nie mogą być rozmnażane, jeżeli ich potomstwu nie
zapewni się właściwych warunków hodowli i utrzymywania.
1) posiadania i przetrzymywania,
2) sprowadzania z zagranicy,
3) sprzedaży, wymiany, wynajmu,
darowizny i użyczania podmiotom nieuprawnionym do ich posiadania
-
żywych zwierząt gatunków niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi.
2. Zakazy,
o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, nie dotyczą
ogrodów zoologicznych, cyrków i placówek naukowych prowadzących badania nad
zwierzętami, a zakazy, o których mowa w ust. 1 pkt 1
nie dotyczą ośrodków rehabilitacji zwierząt.
3. Gatunki
zwierząt niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi zalicza się do:
1) kategorii I - obejmującej
najbardziej niebezpieczne gatunki lub grupy gatunków zwierząt, które z przyczyn
naturalnej agresywności lub właściwości biologicznych mogą stanowić poważne
zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi;
2) kategorii II - obejmującej
pozostałe gatunki lub grupy gatunków zwierząt niebezpiecznych dla życia i
zdrowia ludzi.
4. W
stosunku do zwierząt gatunków zaliczonych do kategorii II regionalny dyrektor
ochrony środowiska właściwy ze względu na wskazane we wniosku, o którym mowa w
ust. 5, miejsce ich przetrzymywania może zezwolić na odstępstwa od zakazów, o
których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2.
5. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 4, może być wydane na wniosek, który zawiera:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) nazwę gatunku w języku łacińskim i
polskim, jeżeli polska nazwa istnieje;
3) liczbę osobników poszczególnych
gatunków, których dotyczy wniosek;
4) wskazanie miejsca przetrzymywania
zwierząt, których dotyczy wniosek;
5) zaświadczenie powiatowego lekarza
weterynarii stwierdzające spełnianie przez wnioskodawcę warunków
przetrzymywania zwierząt gatunków niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi
odpowiednich do liczby zwierząt, których dotyczy wniosek, oraz
uniemożliwiających ich ucieczkę lub przypadkowy kontakt z osobami postronnymi,
a także spełnienie warunków, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie
ust. 11 pkt 2.
6. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 4, zawiera:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) nazwę gatunku w języku łacińskim i
polskim, jeżeli polska nazwa istnieje;
3) liczbę osobników poszczególnych
gatunków, których dotyczy zezwolenie;
4) wskazanie miejsca przetrzymywania
zwierząt, których dotyczy zezwolenie.
7. Regionalny
dyrektor ochrony środowiska właściwy ze względu na miejsce przetrzymywania
zwierząt może przeprowadzić kontrolę warunków, o których mowa w przepisach
wydanych na podstawie ust. 11 pkt 2; przepisy art. 77
ust. 3-13 stosuje się odpowiednio.
8. Jeżeli
kontrola, o której mowa w ust. 7, wykaże, że posiadacz zwierzęcia nie spełnia
warunków, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 11 pkt 2, regionalny dyrektor ochrony środowiska wzywa do
usunięcia nieprawidłowości w terminie 14 dni.
9. W
przypadku nieusunięcia nieprawidłowości, o których
mowa w ust. 8, właściwy regionalny dyrektor ochrony środowiska wydaje decyzję o
cofnięciu zezwolenia, o którym mowa w ust. 4.
10. Do
zwierząt posiadanych na podstawie zezwolenia, o którym mowa w ust. 4, stosuje
się odpowiednio przepisy art. 64 ust. 1 i 3-8, przy czym do wniosku o wpis do
rejestru załącza się kopię zezwolenia, o którym mowa w ust. 4.
11. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) gatunki lub grupy gatunków zwierząt
zaliczane do kategorii, o których mowa w ust. 3,
2) warunki przetrzymywania
poszczególnych gatunków lub grup gatunków zwierząt gatunków niebezpiecznych dla
życia i zdrowia ludzi,
3) sposoby znakowania zwierząt
gatunków niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi
-
kierując się potrzebą ochrony ludzi przed zagrożeniami powodowanymi przez
zwierzęta gatunków niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi.
Art.
74. 1. Przeniesienie z ogrodu botanicznego
lub ogrodu zoologicznego do środowiska przyrodniczego roślin lub zwierząt
gatunków zagrożonych wyginięciem następuje po uzyskaniu zezwolenia Generalnego
Dyrektora Ochrony Środowiska.
2. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek, który zawiera:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) nazwę gatunku w języku łacińskim i
polskim, jeżeli polska nazwa istnieje;
3) sposób realizacji i oceny
planowanego przedsięwzięcia;
4) liczbę lub ilość osobników, których
dotyczy wniosek;
5) termin, miejsce i sposób
przeniesienia roślin lub zwierząt do środowiska przyrodniczego.
3. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię, nazwisko, adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) nazwę gatunku w języku łacińskim i
polskim, jeżeli polska nazwa istnieje;
3) liczbę lub ilość osobników, których
dotyczy zezwolenie;
4) termin, miejsce i sposób
przeniesienia roślin lub zwierząt do środowiska przyrodniczego;
5) termin złożenia informacji o wykorzystaniu
zezwolenia.
Art. 75. 1. Utworzenie
i prowadzenie ośrodka rehabilitacji zwierząt, zwanego dalej „ośrodkiem”,
wymaga uzyskania zezwolenia Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska.
2. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 1, wydaje się na wniosek, który zawiera:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) wskazanie położenia ośrodka;
3) opis pomieszczeń do leczenia i
rehabilitacji zwierząt;
4) wykaz gatunków lub grup gatunków
zwierząt, które mogą być leczone i rehabilitowane w ośrodku, zawierający nazwę
gatunków lub wyższych jednostek systematycznych grup gatunków w języku
łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje;
5) wskazanie osoby odpowiedzialnej za
prowadzenie ośrodka;
6) informację o możliwości zapewnienia
opieki lekarsko-weterynaryjnej;
7) opinię właściwej miejscowo rady
gminy.
3. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) wskazanie położenia ośrodka;
3) wykaz gatunków lub grup gatunków
zwierząt, które mogą być leczone i rehabilitowane w ośrodku, zawierający nazwę
gatunków lub wyższych jednostek systematycznych grup gatunków w języku
łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje.
5. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 1, może być cofnięte przez Generalnego Dyrektora Ochrony
Środowiska w przypadku niespełnienia warunków leczenia i rehabilitacji
zwierząt odpowiadających potrzebom biologicznym danego gatunku albo nieusunięcia, w wyznaczonym przez Generalnego Dyrektora
Ochrony Środowiska terminie, nieprawidłowości stwierdzonych w wyniku kontroli
przeprowadzonej przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska.
6. Jeżeli
zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, zostanie cofnięte, ośrodek podlega
likwidacji.
7. W razie likwidacji
ośrodka osoba odpowiedzialna za prowadzenie ośrodka jest obowiązana zapewnić
leczonym i rehabilitowanym tam zwierzętom warunki odpowiadające ich potrzebom
biologicznym.
Art.
76. 1. Zwierzęta
objęte leczeniem i rehabilitacją w ośrodku nie mogą być sprzedawane.
2. Warunki
przebywania zwierząt w ośrodku powinny odpowiadać potrzebom biologicznym
zwierząt w okresie ich leczenia i rehabilitacji.
3. Regionalny
dyrektor ochrony środowiska może dofinansowywać z własnych środków budżetowych
leczenie i rehabilitację zwierząt w ośrodkach.
Art.
77. 1. Regionalny dyrektor ochrony
środowiska właściwy ze względu na miejsce położenia ogrodu botanicznego, ogrodu
zoologicznego lub ośrodka przeprowadza kontrole ogrodów botanicznych, ogrodów
zoologicznych i ośrodków w zakresie ich działalności.
4. Upoważnienie,
o którym mowa w ust. 3, zawiera wskazanie osoby upoważnionej do wykonywania
czynności, wskazanie ogrodu botanicznego, ogrodu zoologicznego lub ośrodka,
który ma być kontrolowany, zakresu kontroli oraz podstawy prawnej do jej
wykonywania.
5. Przed
przystąpieniem do czynności kontrolnych osoba upoważniona do ich wykonywania
jest obowiązana okazać upoważnienie, o którym mowa w ust. 3.
6. Osoby
upoważnione do wykonywania czynności kontrolnych mają prawo do:
1) wstępu na teren ogrodu
botanicznego, ogrodu zoologicznego lub ośrodka;
2) żądania pisemnych lub ustnych
informacji związanych z przedmiotem kontroli;
3) wglądu do dokumentów związanych z
przedmiotem kontroli, sporządzania z nich odpisów, wyciągów lub kopii oraz
zabezpieczania tych dokumentów.
7. Osoba
wykonująca czynności kontrolne sporządza z tych czynności protokół.
8. Protokół
podpisuje osoba wykonująca czynności kontrolne oraz podmiot kontrolowany.
9. W
przypadku odmowy podpisania protokołu przez podmiot kontrolowany, protokół
podpisuje tylko osoba wykonująca czynności kontrolne, dokonując w protokole
stosownej adnotacji o odmowie podpisania protokołu przez podmiot
kontrolowany.
12. Umotywowane
zastrzeżenia należy zgłosić na piśmie w terminie 14 dni od dnia otrzymania
wyników kontroli i zaleceń pokontrolnych.
Ochrona terenów zieleni i zadrzewień
Art. 78. Rada
gminy jest obowiązana zakładać i utrzymywać w należytym stanie tereny zieleni i
zadrzewienia.
Art.
79. Zadrzewienia mogą być zakładane
poza obszarami o zwartej zabudowie za zgodą właściciela gruntu.
2. Minister
właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
środowiska określi, w drodze rozporządzenia, warunki techniczno-przyrodnicze
zakładania zadrzewień w granicach pasa drogowego,
sposoby ich ochrony oraz dobór gatunków drzew i krzewów, kierując się potrzebą
zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego, ochrony krajobrazu i różnorodności
biologicznej oraz odpowiednich warunków utrzymania dróg i bezpieczeństwa
korzystania z dróg.
Art.
81. Teren położony poza obrębem miast i wsi o zwartej
zabudowie, pokryty drzewostanem i nieobjęty ochroną na podstawie ustawy z
dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr
162, poz. 1568 z późn. zm.), rada gminy może uznać za park gminny, jeżeli
stanowi własność gminy, a jeżeli stanowi własność innego podmiotu - za zgodą
właściciela.
Art.
82. 1. Prace
ziemne oraz inne prace związane z wykorzystaniem sprzętu mechanicznego lub
urządzeń technicznych, prowadzone w obrębie bryły korzeniowej drzew lub krzewów
na terenach zieleni lub zadrzewieniach powinny być
wykonywane w sposób najmniej szkodzący drzewom lub krzewom.
1a. Zabiegi
w obrębie korony drzewa na terenach zieleni lub zadrzewieniach
mogą obejmować wyłącznie:
1) usuwanie gałęzi obumarłych,
nadłamanych lub wchodzących w kolizje z obiektami budowlanymi lub urządzeniami
technicznymi;
2) kształtowanie korony drzewa,
którego wiek nie przekracza 10 lat;
3) utrzymywanie formowanego kształtu
korony drzewa.
2. Na drogach
publicznych oraz ulicach i placach środki chemiczne powinny być stosowane w
sposób najmniej szkodzący terenom zieleni oraz zadrzewieniom.
3. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje środków,
jakie mogą być używane w miejscach, o których mowa w ust.
Art. 83. 1. Usunięcie drzew lub krzewów z terenu nieruchomości może nastąpić, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, po uzyskaniu zezwolenia wydanego przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta na wniosek posiadacza nieruchomości. Jeżeli posiadacz nieruchomości nie jest właścicielem lub użytkownikiem wieczystym, do wniosku dołącza się zgodę jej właściciela.
2. Zezwolenie
na usunięcie drzew lub krzewów z terenu nieruchomości wpisanej do rejestru
zabytków wydaje wojewódzki konserwator zabytków.
3. Wydanie zezwolenia,
o którym mowa w ust. 1 i 2, może być uzależnione od przesadzenia drzew lub
krzewów w miejsce wskazane przez wydającego zezwolenie albo zastąpienia ich
innymi drzewami lub krzewami, w liczbie nie mniejszej niż liczba usuwanych
drzew lub krzewów.
4. Wniosek o
wydanie zezwolenia powinien zawierać:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę posiadacza i właściciela nieruchomości;
2) tytuł prawny władania
nieruchomością;
3) nazwę gatunku drzewa lub
krzewu;
4) obwód pnia drzewa mierzonego na
wysokości
5) przeznaczenia terenu, na którym
rośnie drzewo lub krzew;
6) przyczynę i termin zamierzonego
usunięcia drzewa lub krzewu;
7) wielkość powierzchni, z której
zostaną usunięte krzewy;
6. Przepisów
ust. 1 i 2 nie stosuje się do drzew lub krzewów:
1) w lasach;
2) owocowych, z wyłączeniem rosnących
na terenie nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków oraz w granicach
parku narodowego lub rezerwatu przyrody - na obszarach nieobjętych ochroną
krajobrazową;
3) na plantacjach drzew i
krzewów;
5) usuwanych w związku z
funkcjonowaniem ogrodów botanicznych lub zoologicznych;
8) które utrudniają widoczność
sygnalizatorów i pociągów, a także utrudniają eksploatację urządzeń kolejowych
albo powodują tworzenie na torowiskach zasp śnieżnych, usuwanych na podstawie
decyzji właściwego organu;
9) stanowiących przeszkody lotnicze,
usuwanych na podstawie decyzji właściwego organu;
Art. 84. 1. Posiadacz
nieruchomości ponosi opłaty za usunięcie drzew lub krzewów.
2. Opłaty
nalicza i pobiera organ właściwy do wydania zezwolenia na usunięcie drzew lub
krzewów.
4. Organ
właściwy do wydania zezwolenia na usunięcie drzew lub krzewów odracza, na okres
3 lat od dnia wydania zezwolenia, termin uiszczenia opłaty za ich usunięcie,
jeżeli zezwolenie przewiduje przesadzenie ich w inne miejsce lub zastąpienie
innymi drzewami lub krzewami.
5. Jeżeli
przesadzone albo posadzone w zamian drzewa lub krzewy zachowały żywotność po
upływie 3 lat od dnia ich przesadzenia albo posadzenia lub nie zachowały
żywotności z przyczyn niezależnych od posiadacza nieruchomości, należność z
tytułu ustalonej opłaty za usunięcie drzew lub krzewów podlega umorzeniu przez
organ właściwy do naliczania i pobierania opłat.
6. Opłaty za
usunięcie drzew lub krzewów, związane z budową dróg publicznych, pomniejsza
się o koszty poniesione na tworzenie zadrzewień
w miejsce usuniętych drzew lub krzewów, w granicach pasa drogowego.
Art.
85. 1. Opłatę za
usunięcie drzew ustala się na podstawie stawki zależnej od obwodu pnia oraz
rodzaju i gatunku drzewa.
2. Stawki
opłat za usuwanie drzew nie mogą przekraczać za jeden centymetr obwodu pnia
mierzonego na wysokości 130 cm:
3. Jeżeli
drzewo rozwidla się na wysokości poniżej
4. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) stawki dla poszczególnych rodzajów
i gatunków drzew,
2) współczynniki różnicujące stawki w
zależności od obwodu pnia
-
kierując się zróżnicowanymi kosztami produkcji poszczególnych rodzajów i
gatunków drzew oraz wielkościami przyrostu obwodu pni drzew.
6. Opłaty za
usunięcie drzew lub krzewów z terenu uzdrowisk, obszaru ochrony uzdrowiskowej,
terenu nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków oraz terenów zieleni są o
100 % wyższe od opłat ustalonych na podstawie stawek, o których mowa w ust. 4 pkt 1 i ust. 5.
7. Stawki, o
których mowa w ust. 2, ust. 4 pkt 1 i ust. 5,
podlegają z dniem 1 stycznia każdego roku waloryzacji o prognozowany
średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, przyjęty w
ustawie budżetowej.
8. Minister
właściwy do spraw środowiska, w terminie do dnia 31 października każdego roku,
ogłasza, w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”, wysokość stawek, o których mowa w ust. 7 i art. 89
ust. 8.
Art.
86. 1. Nie
pobiera się opłat za usunięcie drzew:
1) na których usunięcie nie jest wymagane
zezwolenie;
2) na których usunięcie osoba fizyczna uzyskała
zezwolenie na cele niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej;
3) jeżeli usunięcie jest związane z odnową i
pielęgnacją drzew rosnących na terenie nieruchomości wpisanej do rejestru
zabytków;
4) które zagrażają bezpieczeństwu ludzi lub
mienia w istniejących obiektach budowlanych;
5) które zagrażają bezpieczeństwu ruchu
drogowego oraz kolejowego albo bezpieczeństwu żeglugi;
6) w związku z przebudową dróg
publicznych i linii kolejowych;
7) które posadzono lub wyrosły na
nieruchomości po zakwalifikowaniu jej w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego na cele budowlane;
8) z terenów zieleni komunalnej, z
parków gminnych, z ogrodów działkowych i z zadrzewień,
w związku z zabiegami pielęgnacyjnymi drzew i krzewów;
9) które obumarły lub nie rokują
szansy na przeżycie, z przyczyn niezależnych od posiadacza nieruchomości;
10) topoli o obwodzie pnia powyżej
11) jeżeli usunięcie wynika z potrzeb ochrony
roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową lub ochrony siedlisk
przyrodniczych;
12) z grobli stawów rybnych;
13) jeżeli usunięcie było związane z
regulacją i utrzymaniem koryt cieków naturalnych, wykonywaniem i utrzymaniem
urządzeń wodnych służących kształtowaniu zasobów wodnych oraz ochronie
przeciwpowodziowej w zakresie niezbędnym do wykonania i utrzymania tych urządzeń.
2. Przepisy
ust. 1 pkt 1-9 i 11-13 stosuje się odpowiednio do
usuwania krzewów.
Art.
87. 1. Obowiązek
uiszczenia opłat, o których mowa w art. 84 ust. 1, przedawnia się z
upływem 5 lat, licząc od końca roku, w którym upłynął termin uiszczenia opłaty.
2. Nie można
wydać decyzji w sprawie ustalenia wysokości opłaty, jeżeli od końca roku, w
którym usunięto drzewa lub krzewy, upłynęło 5 lat.
3. Uiszczenie
opłaty następuje w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja ustalająca
wysokość opłaty stała się ostateczna.
4. W razie
nieterminowego uiszczenia opłaty pobiera się odsetki za zwłokę w wysokości
odsetek pobieranych za nieterminowe regulowanie zobowiązań podatkowych.
5. Opłaty nieuiszczone w terminie, o którym mowa w ust. 3, podlegają
wraz z odsetkami za zwłokę przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym
w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
6. Na
wniosek, złożony w ciągu 14 dni od dnia, w którym decyzja, o której mowa w ust.
2, stała się ostateczna, opłatę można rozłożyć na raty lub przesunąć termin jej
płatności, na okres nie dłuższy niż 3 lata, jeżeli przemawia za tym sytuacja
materialna wnioskodawcy.
7. Decyzje w
sprawach rozłożenia opłaty na raty lub przesunięcia terminu płatności podejmuje
organ wydający zezwolenie na usunięcie drzew lub krzewów.
8. Jeżeli
zaległości płatności rat wyniosą równowartość trzech kolejnych rat, uiszczenie
opłaty staje się wymagane w całości.
Art.
88. 1. Wójt,
burmistrz albo prezydent miasta wymierza administracyjną karę pieniężną
za:
1) zniszczenie terenów zieleni albo
drzew lub krzewów spowodowane niewłaściwym wykonywaniem robót ziemnych lub
wykorzystaniem sprzętu mechanicznego albo urządzeń technicznych oraz
zastosowaniem środków chemicznych w sposób szkodliwy dla roślinności;
2) usuwanie drzew lub krzewów bez
wymaganego zezwolenia;
3) zniszczenie drzew, krzewów lub
terenów zieleni spowodowane niewłaściwym wykonaniem zabiegów
pielęgnacyjnych.
2. Uiszczenie
kary następuje w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja ustalająca wysokość
kary stała się ostateczna.
3. Termin
płatności kar wymierzonych na podstawie ust. 1 odracza się na okres 3 lat,
jeżeli stopień uszkodzenia drzew lub krzewów nie wyklucza zachowania ich
żywotności oraz możliwości odtworzenia korony drzewa i jeżeli posiadacz
nieruchomości podjął działania w celu zachowania żywotności tych drzew lub
krzewów.
4. Kara jest
umarzana po upływie 3 lat od dnia wydania decyzji o odroczeniu kary i po
stwierdzeniu zachowania żywotności drzewa lub krzewu albo odtworzeniu korony drzewa.
5. W razie
stwierdzenia braku żywotności drzewa lub krzewu albo nieodtworzenia
korony drzewa karę uiszcza się w pełnej wysokości, chyba
że drzewa lub krzewy nie zachowały żywotności z przyczyn niezależnych od
posiadacza nieruchomości.
6. Karę nałożoną
za zniszczenie terenów zieleni umarza się w całości, jeżeli posiadacz
nieruchomości odtworzył w najbliższym sezonie wegetacyjnym zniszczony teren
zieleni.
7. Na
wniosek, złożony w ciągu 14 dni od dnia, w którym decyzja o wymierzeniu kary, o
której mowa w ust. 1, stała się ostateczna, karę można rozłożyć na raty na
okres nie dłuższy niż 5 lat.
8. Decyzje w
sprawach, o których mowa w ust. 3-7, podejmuje wójt, burmistrz albo prezydent
miasta.
Art. 89. 1. Administracyjną karę pieniężną, o której mowa w art. 88 ust. 1, ustala się w wysokości trzykrotnej opłaty za usunięcie drzew lub krzewów ustalonej na podstawie stawek, o których mowa w art. 85 ust. 4-6.
2. Jeżeli
ustalenie obwodu lub gatunku zniszczonego lub usuniętego bez zezwolenia drzewa
jest niemożliwe, z powodu wykarczowania pnia i braku kłody, dane do wyliczenia
administracyjnej kary pieniężnej ustala się na podstawie informacji zebranych w
toku postępowania administracyjnego, powiększając ją o 50 %.
3. Jeżeli
ustalenie obwodu zniszczonego lub usuniętego bez zezwolenia drzewa jest
niemożliwe, z powodu braku kłody, obwód do wyliczenia administracyjnej kary
pieniężnej ustala się, przyjmując najmniejszy promień pnia i pomniejszając
wyliczony obwód o 10 %.
4. Jeżeli
ustalenie wielkości powierzchni zniszczonych lub usuniętych bez zezwolenia
krzewów nie jest możliwe, z powodu usunięcia gałęzi i korzeni, wielkość tę
przyjmuje się na podstawie informacji zebranych w toku postępowania
administracyjnego.
6. Kary
ustalone, nieuiszczone w wyznaczonym terminie,
podlegają wraz z odsetkami za zwłokę przymusowemu ściągnięciu w trybie
określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w
administracji.
7. Kary nie
uiszcza się po upływie 5 lat od końca roku, w którym upłynął termin jej
wniesienia.
8. Stawki
kar, o których mowa w ust. 5, podlegają z dniem 1 stycznia każdego roku
waloryzacji o prognozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług
konsumpcyjnych ogółem, przyjęty w ustawie budżetowej.
9. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, tryb nakładania
administracyjnych kar pieniężnych, o których mowa w art. 88 ust. 1, kierując
się potrzebą przeciwdziałania niszczeniu terenów zieleni, drzew i krzewów oraz
usuwaniu drzew i krzewów bez wymaganego zezwolenia.
Organy ochrony przyrody
Art. 91. Organami
w zakresie ochrony przyrody są:
1) minister właściwy do spraw środowiska;
2) wojewoda;
3) starosta;
4) wójt, burmistrz albo prezydent
miasta.
Art.
92. 1. Minister
właściwy do spraw środowiska wykonuje zadania organu administracji rządowej w
zakresie ochrony przyrody przy pomocy Głównego Konserwatora Przyrody, będącego
sekretarzem lub podsekretarzem stanu w urzędzie obsługującym tego
ministra.
2. Głównego Konserwatora
Przyrody powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra
właściwego do spraw środowiska.
Art.
94. 1. Zadania
regionalnego dyrektora ochrony środowiska w zakresie ochrony przyrody na
terenie parku narodowego wykonuje dyrektor tego parku.
2. Minister
właściwy do spraw środowiska jest organem wyższego stopnia w stosunku do
dyrektora parku narodowego w zakresie, o którym mowa w ust. 1.
Art.
95. Organami opiniodawczo-doradczymi w
zakresie ochrony przyrody są:
1) Państwowa Rada Ochrony Przyrody,
działająca przy ministrze właściwym do spraw środowiska;
3) rada naukowa parku narodowego,
działająca przy dyrektorze parku narodowego;
4) rada parku krajobrazowego lub rada
zespołu parków krajobrazowych, działająca przy dyrektorze parku krajobrazowego
lub dyrektorze zespołu parków krajobrazowych.
Art.
96. 1. Członków
Państwowej Rady Ochrony Przyrody w liczbie 40 na kadencję trwającą 5 lat
powołuje, w drodze zarządzenia, minister właściwy do spraw środowiska spośród
działających na rzecz ochrony przyrody przedstawicieli nauki, praktyki i
organizacji ekologicznych.
2. Państwowa
Rada Ochrony Przyrody wybiera ze swojego grona przewodniczącego i zastępców
oraz uchwala regulamin działania.
3. Do zadań
Państwowej Rady Ochrony Przyrody należy w szczególności:
1) ocena realizacji ustawy;
2) opiniowanie strategii, planów i
programów dotyczących ochrony przyrody;
3) ocena realizacji krajowej strategii
ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej;
4) opiniowanie projektów aktów
prawnych dotyczących ochrony przyrody;
5) przedstawianie wniosków i opinii w
sprawach ochrony przyrody;
6) popularyzowanie ochrony przyrody.
4. Wydatki
związane z działalnością Państwowej Rady Ochrony Przyrody są pokrywane z
budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw
środowiska.
Art. 97. 1. Członków regionalnej rady ochrony przyrody, w liczbie od 20 do 30 na kadencję trwającą 5 lat powołuje, w drodze zarządzenia, regionalny dyrektor ochrony środowiska spośród działających na rzecz ochrony przyrody przedstawicieli nauki, praktyki, organizacji ekologicznych i Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe oraz sejmiku województwa.
2. Regionalna
rada ochrony przyrody wybiera ze swojego grona przewodniczącego i zastępców
oraz uchwala regulamin działania.
3. Do
zadań regionalnej rady ochrony przyrody należy w szczególności:
1) ocena realizacji zadań w zakresie
ochrony przyrody;
2) opiniowanie projektów aktów
prawnych w zakresie ochrony przyrody wydawanych przez regionalnego dyrektora
ochrony środowiska;
3) przedstawianie wniosków i opinii w
sprawach ochrony przyrody;
4) opiniowanie planów rozwoju i strategii
wojewódzkich w zakresie ochrony przyrody.
4. Wydatki
związane z działalnością regionalnej rady ochrony przyrody są pokrywane ze
środków regionalnego dyrektora ochrony środowiska.
Art.
98. 1. Członków
rady naukowej parku narodowego w liczbie od 10 do 20 na kadencję trwającą 5 lat
powołuje, w drodze zarządzenia, minister właściwy do spraw środowiska spośród
działających na rzecz ochrony przyrody przedstawicieli nauki, praktyki i
organizacji ekologicznych oraz właściwych miejscowo samorządów wojewódzkich i
samorządów gminnych.
2. Rada
naukowa parku narodowego wybiera ze swojego grona przewodniczącego i zastępcę
oraz uchwala regulamin działania.
3. Do zadań
rady naukowej parku narodowego należy w szczególności:
1) ocena stanu zasobów, tworów i
składników przyrody;
2) opiniowanie projektu planu ochrony
i zadań ochronnych;
3) ocena realizacji ustaleń planu
ochrony, rocznych zadań ochronnych i skuteczności zabiegów ochronnych;
4) opiniowanie programów badawczych i
naukowych w zakresie ochrony przyrody;
5) przedstawianie wniosków i opinii w
sprawach ochrony przyrody i funkcjonowania parku narodowego.
4. Wydatki
związane z działalnością rady naukowej parku narodowego są pokrywane z budżetu
państwa, z części przeznaczonej na działalność parków narodowych.
Art. 99. 1. Członków rady parku krajobrazowego lub rady zespołu parków krajobrazowych w liczbie od 10 do 20 na kadencję trwającą 5 lat powołuje zarząd województwa spośród działających na rzecz ochrony przyrody przedstawicieli nauki, praktyki i organizacji ekologicznych oraz przedstawicieli właściwych miejscowo jednostek samorządu województwa, samorządu gminnego i organizacji gospodarczych.
3. Rada parku
krajobrazowego lub rada zespołu parków krajobrazowych wybiera ze swojego grona
przewodniczącego i zastępców oraz uchwala regulamin działania.
4. Do zadań
rady parku krajobrazowego lub rady zespołu parków krajobrazowych należy w
szczególności:
1) ocena stanu zasobów, tworów i
składników przyrody, wartości kulturowych oraz ustaleń programów ochrony
przyrody;
2) opiniowanie projektu planu
ochrony;
3) ocena realizacji ustaleń planu
ochrony i innych zadań z zakresu ochrony przyrody;
4) opiniowanie i ocena realizacji
projektów i programów działalności parku krajobrazowego lub zespołu parków
krajobrazowych w zakresie ochrony przyrody, edukacji, turystyki i
rekreacji.
Art.
100. Członkom organów
opiniodawczo-doradczych, o których mowa w art. 95, zamieszkałym poza
miejscowością, w której odbywa się posiedzenie, przysługują diety oraz zwrot
kosztów podróży i noclegów na zasadach określonych w przepisach dotyczących
wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi
zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z
tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, wydanych na podstawie art. 77
5 § 2 Kodeksu pracy.
Służby ochrony przyrody
Art. 101. 1. Parkiem
narodowym zarządza dyrektor parku narodowego.
2. Minister
właściwy do spraw środowiska powołuje dyrektora parku narodowego na okres 5 lat
spośród kandydatów wyłonionych w drodze konkursu.
3. Do konkursu
mogą przystąpić wyłącznie osoby posiadające:
2) co najmniej dziesięcioletni staż
pracy w zawodzie zgodnym z kierunkiem studiów, o których mowa w pkt 1, w tym trzyletni staż pracy na stanowisku
kierowniczym.
4. W celu
przeprowadzenia konkursu minister właściwy do spraw środowiska powołuje komisję
konkursową w składzie:
1) dwóch pracowników urzędu
obsługującego ministra właściwego do spraw środowiska;
2) dwóch przedstawicieli Państwowej
Rady Ochrony Przyrody;
3) przedstawiciel marszałka
województwa właściwego ze względu na siedzibę dyrekcji parku narodowego.
5. W toku
konkursu sprawdzeniu podlegają wiedza i predyspozycje niezbędne do wykonywania
zadań dyrektora parku narodowego oraz umiejętności kierownicze.
6. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, sposób
ogłaszania, organizację i tryb przeprowadzania konkursu oraz zadania komisji
konkursowej, uwzględniając w szczególności potrzebę sprawnego przeprowadzenia
konkursu oraz wszechstronnej oceny kwalifikacji kandydatów.
Art.
102. 1. Dyrektor
parku narodowego reprezentuje Skarb Państwa w stosunkach cywilnoprawnych w
zakresie zarządzanego mienia parku narodowego.
2. Dyrektor
parku narodowego realizuje ustalenia planu ochrony oraz wydaje zarządzenia
określające sposoby korzystania z obszarów parku narodowego w celach naukowych,
edukacyjnych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych.
3. Dyrektor
parku narodowego ma prawo prowadzenia postępowania w sprawach o wykroczenia
oraz udziału w rozprawach przed sądami powszechnymi w charakterze oskarżyciela
publicznego i wnoszenia odwołań od postanowień i orzeczeń tych sądów w sprawach
o wykroczenia z zakresu ochrony przyrody.
4. Do
wykonywania czynności, o których mowa w ust. 3, dyrektor parku narodowego może
upoważnić funkcjonariusza Straży Parku.
5. Do dyrektora
parku narodowego należą odpowiednio zadania i kompetencje określone w art.
5 ust. 2-4, art. 9 ust. 1 i 2, art. 10, art. 13 ust. 1 pkt
1-3, art. 13a, art. 14a ust. 1 i 2, art. 26 ust. 3 i 4 oraz art. 35 ust. 2
i 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach.
6. Dyrektor
parku narodowego współpracuje z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnej
w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych.
Art.
103. 1. Zadania
związane z ochroną przyrody, badaniami naukowymi i działalnością edukacyjną, a
także ochroną mienia parku narodowego oraz zwalczaniem przestępstw i wykroczeń
w zakresie ochrony przyrody na terenie parku narodowego wykonuje Służba Parku
Narodowego.
2. Do zadań
Służby Parku Narodowego należy:
1) realizacja ustaleń planów ochrony i
zadań ochronnych;
2) informowanie i promocja w zakresie
ochrony przyrody, w tym prowadzenie muzeum przyrodniczego, ośrodków informacji
i edukacji oraz publikowanie materiałów informacyjnych i promocyjnych;
3) prowadzenie badań naukowych w celu
określenia metod i sposobów ochrony przyrody, skuteczności działań ochronnych
oraz rozpoznawania różnorodności biologicznej;
4) utrzymywanie w należytym stanie
infrastruktury technicznej zarządzanej przez park narodowy;
5) udostępnianie parku narodowego do
celów naukowych, edukacyjnych, rekreacyjnych, turystycznych i sportowych.
4. Minister
właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą doboru w Służbach Parków
Narodowych osób o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych, określi, w drodze
rozporządzenia, stanowiska oraz wymagania kwalifikacyjne, jakie powinni
spełniać pracownicy zatrudnieni na poszczególnych stanowiskach w Służbach
Parków Narodowych, z uwzględnieniem wykształcenia i stażu pracy.
Art.
104. 1. Pracownikom
Służby Parku Narodowego przysługuje:
1) bezpłatne umundurowanie, które
noszą przy wykonywaniu czynności służbowych;
2) bezpłatne mieszkanie, jeżeli
stanowisko oraz charakter pracy są związane z koniecznością zamieszkania w
miejscu jej wykonywania.
2. Pracownicy
Służby Parku Narodowego przy wykonywaniu czynności służbowych korzystają z
ochrony prawnej przewidzianej w przepisach prawa karnego dla
funkcjonariuszy publicznych.
3. Bezpłatne
mieszkanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, przysługuje
pracownikom zatrudnionym na stanowiskach:
1) dyrektora parku;
2) zastępcy dyrektora parku;
3) głównego księgowego;
4) głównego specjalisty do spraw
ochrony przyrody;
5) kierownika pracowni
naukowo-edukacyjnej;
6) głównego specjalisty do spraw
udostępniania parku;
7) nadleśniczego;
8) konserwatora obrębu
ochronnego;
9) leśniczego;
10) konserwatora obwodu
ochronnego;
11) podleśniczego;
12) starszego strażnika;
13) strażnika;
14) kierownika ośrodka hodowli zwierząt;
15) kierownika szkółki leśnej;
16) komendanta Straży Parku;
17) zastępcy komendanta Straży
Parku;
18) dowódcy grupy terenowej Straży
Parku;
19) starszego strażnika Straży
Parku;
20) strażnika Straży Parku.
4. Przez
bezpłatne mieszkanie należy rozumieć przydzielony pracownikowi lokal mieszkalny
w budynku wielorodzinnym lub jednorodzinnym, za którego używanie pracownik nie
wnosi opłat.
5. Członkami
rodziny pracownika, których uwzględnia się przy przydziale lokalu mieszkalnego,
są pozostający z pracownikiem we wspólnym gospodarstwie domowym:
1) małżonek;
2) dzieci (własne lub małżonka,
przysposobione lub przyjęte na wychowanie w ramach rodziny zastępczej)
pozostające na jego utrzymaniu, nie dłużej jednak niż do ukończenia przez nie
25 lat;
3) rodzice pracownika i jego małżonka
będący na jego wyłącznym utrzymaniu lub jeżeli ze
względu na wiek albo inwalidztwo, albo inne okoliczności są niezdolni do
wykonywania zatrudnienia; za rodziców uważa się również ojczyma i macochę oraz
osoby przysposabiające.
6. Bezpłatne
mieszkanie przydziela się pracownikowi Służby Parku Narodowego na jego wniosek,
który zawiera:
1) imię, nazwisko i adres
wnioskodawcy;
2) datę i miejsce zatrudnienia;
3) liczbę i stopień pokrewieństwa
osób, o których mowa w ust. 5.
7. Bezpłatne
mieszkanie przydziela się z zasobów mieszkaniowych parku narodowego.
8. Bezpłatne
mieszkanie przydziela się na czas zatrudnienia na stanowisku, o którym mowa w
ust. 3.
9. Bezpłatne
mieszkanie przydziela się na podstawie umowy zawieranej:
1) z dyrektorem parku narodowego -
przez ministra właściwego do spraw środowiska;
2) z pracownikiem Służby Parku
Narodowego - przez dyrektora parku narodowego.
10. W umowie,
o której mowa w ust. 9, ustala się:
1) szczegółowe warunki korzystania z
bezpłatnego mieszkania;
2) termin zwolnienia bezpłatnego
mieszkania, nie dłuższy niż 6 miesięcy od dnia ustania zatrudnienia na
stanowisku uprawniającym do bezpłatnego mieszkania;
3) sposób zwalniania bezpłatnego
mieszkania przez pracownika Służby Parku Narodowego przechodzącego na emeryturę
lub rentę oraz możliwość przydzielenia lokalu zamiennego.
11. Pracownik
Służby Parku Narodowego zwalnia bezpłatne mieszkanie wraz ze wszystkimi osobami
pozostającymi z nim we wspólnym gospodarstwie domowym.
12. W razie
braku możliwości przydziału bezpłatnego mieszkania lub zamieszkiwania, za zgodą
dyrektora parku narodowego albo ministra właściwego do spraw środowiska, przez
pracownika Służby Parku Narodowego w mieszkaniu stanowiącym własność tego
pracownika, przysługuje pracownikowi ekwiwalent za niewykorzystywanie
bezpłatnego mieszkania.
13. Ekwiwalent,
o którym mowa w ust. 12, przyznaje się uprawnionemu pracownikowi Służby Parku
Narodowego na jego wniosek, do którego załącza oświadczenie o liczbie i stopniu
pokrewieństwa osób pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym.
14. Ekwiwalent,
o którym mowa w ust. 12, pracownikowi Służby Parku Narodowego oblicza dyrektor
parku narodowego, a dyrektorowi parku narodowego - minister właściwy do spraw
środowiska, przyjmując iloczyn średniej stawki czynszu w stosunkach najmu w
danej miejscowości i wielkości normatywnej powierzchni użytkowej przysługującej
pracownikowi.
15. Ekwiwalent,
o którym mowa w ust. 12, jest wypłacany każdego miesiąca łącznie z
wynagrodzeniem.
16. Na
potrzeby obliczenia i wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystywanie bezpłatnego
mieszkania ustala się następujące wielkości normatywnej powierzchni użytkowej w
przeliczeniu na liczbę osób pozostających z pracownikiem Służby Parku
Narodowego we wspólnym gospodarstwie domowym:
1) 35 m2 - dla 1
osoby;
2) 40 m2 - dla 2
osób;
3) 45 m2 - dla 3
osób;
4) 55 m2 - dla 4
osób;
5) 65 m2 - dla 5
osób;
6) 70 m2 - dla 6 lub więcej
osób.
17. Wielkość
normatywnej powierzchni użytkowej podwyższa się o
18. W przypadku gdy uprawnienia do bezpłatnego mieszkania
przysługują dwu lub więcej osobom pozostającym we wspólnym gospodarstwie
domowym, przydziela się jedno bezpłatne mieszkanie, o którym mowa w ust. 3,
albo przyznaje się jeden ekwiwalent, o którym mowa w ust. 12.
19. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, dla pracowników
Służb Parków Narodowych wzór legitymacji służbowej, wzory umundurowania oraz
oznak służbowych dla poszczególnych stanowisk, w tym odpowiedni wzór
umundurowania wyjściowego i polowego na pory roku, kolor i wzór przedmiotów
uzupełniających mundury, wzór orła umieszczanego na czapkach, a także okresy
użytkowania części umundurowania, kierując się potrzebą zapewnienia pracownikom
Służb Parków Narodowych odpowiednich warunków do wykonywania zadań wymagających
przebywania w terenie w różnych porach roku oraz potrzebą rozróżnienia cech
umundurowania pracowników zatrudnionych na poszczególnych stanowiskach.
Art.
105. 1. Parkiem
krajobrazowym kieruje dyrektor parku krajobrazowego.
4. Do zadań
dyrektora parku krajobrazowego należy:
1) ochrona przyrody, walorów
krajobrazowych oraz wartości historycznych i kulturowych;
2) organizacja działalności
edukacyjnej, turystycznej oraz rekreacyjnej;
4) współdziałanie w zakresie ochrony
przyrody z jednostkami organizacyjnymi oraz osobami prawnymi i
fizycznymi;
5) składanie wniosków do miejscowych
planów zagospodarowania przestrzennego dotyczących zagospodarowania
przestrzennego obszarów wchodzących w skład parku krajobrazowego.
5. Na terenie
zarządzanym przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, znajdującym
się w granicach parku krajobrazowego, zadania w zakresie ochrony przyrody
wykonuje samodzielnie miejscowy nadleśniczy, zgodnie z ustaleniami planu
ochrony parku krajobrazowego, uwzględnionym w planie urządzenia lasu.
Art.
106. 1. W celu
kierowania parkami krajobrazowymi mogą być tworzone zespoły parków
krajobrazowych, jako jednostki budżetowe w rozumieniu przepisów o
finansach publicznych.
2. Do
dyrektora zespołu parków krajobrazowych stosuje się odpowiednio przepisy
dotyczące dyrektora parku krajobrazowego.
Art.
107. 1. Zadania z
zakresu ochrony przyrody, walorów krajobrazowych, wartości historycznych i
kulturowych oraz działalności edukacyjnej na terenie parku krajobrazowego
wykonuje Służba Parku Krajobrazowego.
2. Do zadań
Służby Parku Krajobrazowego należy:
1) inwentaryzacja siedlisk
przyrodniczych, stanowisk roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową
oraz ich siedlisk, a także zasługujących na ochronę tworów i składników
przyrody nieożywionej;
2) identyfikacja i ocena istniejących
i potencjalnych zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych parku krajobrazowego oraz
wnioskowanie o podejmowanie działań mających na celu eliminowanie lub
ograniczanie tych zagrożeń i ich skutków, a także innych działań w celu poprawy
funkcjonowania i ochrony parku krajobrazowego;
3) gromadzenie dokumentacji dotyczącej
przyrody oraz wartości historycznych, kulturowych i etnograficznych;
4) realizacja zadań związanych z
ochroną innych form ochrony przyrody w granicach parku krajobrazowego;
5) informowanie o przepisach o
ochronie przyrody osób przebywających na obszarach podlegających ochronie
oraz w miejscach, w których znajdują się twory i składniki przyrody objęte
formami ochrony przyrody;
6) prowadzenie edukacji przyrodniczej
w szkołach i wśród miejscowego społeczeństwa, a także promowanie wartości
przyrodniczych, historycznych, kulturowych i turystycznych parku
krajobrazowego;
7) współpraca z samorządami,
zarządcami obszarów parku krajobrazowego, organizacjami ekologicznymi i z
innymi podmiotami, mającymi związek z ochroną parku krajobrazowego.
4. Pracownik
Służby Parku Krajobrazowego ma prawo do legitymowania osób naruszających
przepisy o ochronie przyrody, a w razie odmowy okazania dokumentu
pozwalającego na ustalenie tożsamości - zwracania się do Policji lub innych
właściwych organów o ustalenie tożsamości.
5. Pracownik
Służby Parku Krajobrazowego otrzymuje bezpłatne umundurowanie, które
obowiązkowo nosi przy wykonywaniu czynności służbowych.
6. Minister
właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą doboru w Służbach Parków
Krajobrazowych pracowników o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych, określi, w
drodze rozporządzenia, stanowiska oraz wymagania kwalifikacyjne, jakie powinni
spełniać pracownicy zatrudnieni na poszczególnych stanowiskach w Służbach
Parków Krajobrazowych, z uwzględnieniem wykształcenia i stażu pracy.
7. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, dla pracowników
Służb Parków Krajobrazowych wzór legitymacji służbowej, wzory umundurowania
oraz oznak służbowych dla poszczególnych stanowisk, w tym odpowiedni wzór
umundurowania wyjściowego i polowego na pory roku, kolor i wzór przedmiotów
uzupełniających mundury, wzór orła umieszczanego na czapce, a także okresy
użytkowania części umundurowania, kierując się potrzebą zapewnienia pracownikom
Służb Parków Krajobrazowych odpowiednich warunków do wykonywania zadań,
wymagających przebywania w terenie w różnych porach roku, oraz potrzebą
rozróżnienia cech umundurowania pracowników zatrudnionych na poszczególnych
stanowiskach.
Zwalczanie przestępstw i wykroczeń na obszarach chronionych
Art. 108. 1. W parkach
narodowych zadania związane z ochroną mienia oraz zwalczaniem przestępstw i
wykroczeń w zakresie ochrony przyrody wykonują funkcjonariusze Straży Parku
zaliczani do Służby Parku Narodowego.
2. Funkcjonariuszem
Straży Parku może być osoba, która:
1) posiada obywatelstwo polskie;
2) ukończyła 21 lat;
3) ma pełną zdolność do czynności prawnych;
4) nie została pozbawiona praw publicznych;
5) posiada co najmniej wykształcenie
średnie;
6) posiada nienaganną opinię
właściwego miejscowo komendanta Policji;
7) posiada odpowiedni stan zdrowia
potwierdzony orzeczeniem lekarskim i orzeczeniem psychologicznym;
8) nie była karana za
przestępstwa.
3. Koszty
orzeczenia, o którym mowa w ust. 2 pkt 7, ponosi
osoba kandydująca na funkcjonariusza Straży Parku.
4. Funkcjonariusz
Straży Parku podlega co 5 lat okresowym badaniom
lekarskim i psychologicznym, potwierdzonym orzeczeniem.
5. Funkcjonariusz
Straży Parku przy wykonywaniu zadań, o których mowa w ust. 1, ma prawo do:
1) legitymowania osób podejrzanych o
popełnienie przestępstwa lub wykroczenia oraz świadków przestępstwa lub
wykroczenia, w celu ustalenia ich tożsamości;
2) kontroli dowodów wniesienia opłat,
o których mowa w art. 12 ust. 3;
3) zatrzymywania i przekazywania
Policji lub innym właściwym organom osób w przypadku uzasadnionego podejrzenia
popełnienia przestępstwa lub wykroczenia;
4) zatrzymywania i dokonywania
kontroli środków transportu w celu sprawdzenia ich ładunku oraz przeglądania
zawartości bagaży w razie zaistnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia
przestępstwa lub wykroczenia;
5) przeszukiwania pomieszczeń i innych
miejsc w przypadkach uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa lub
wykroczenia;
6) zabezpieczenia jako dowodów
rzeczowych, za pokwitowaniem, przedmiotów pochodzących z przestępstwa lub
wykroczenia, a także narzędzi i środków służących do ich
popełnienia;
7) kontroli i zatrzymania, za
pokwitowaniem, dokumentów w zakresie legalności posiadania tworów lub
składników przyrody i obrotu nimi, pochodzących z obszaru parku narodowego;
8) kontroli podmiotów prowadzących
działalność gospodarczą na obszarze parku narodowego w zakresie przestrzegania
przepisów ustawy.
6. Uprawnienia,
o których mowa w ust. 5, przysługują dyrektorowi parku narodowego, jego
zastępcy, nadleśniczemu, konserwatorowi obrębu ochronnego, leśniczemu,
konserwatorowi obwodu ochronnego, podleśniczemu, starszemu strażnikowi i
strażnikowi.
7. Czynności,
o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 3-8, funkcjonariusz
Straży Parku ma prawo wykonywać w granicach parku lub poza jego granicami w
razie uzasadnionego podejrzenia, że przestępstwo lub wykroczenie zostało
popełnione na szkodę parku narodowego.
8. Przy wykonywaniu
czynności, o których mowa w ust. 5 pkt 3-6, stosuje
się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego lub przepisy Kodeksu
postępowania w sprawach o wykroczenia.
9. Rada
Ministrów, kierując się potrzebą ustalenia jednolitych sposobów legitymowania i
kontroli osób popełniających wykroczenia i przestępstwa przeciwko ochronie
przyrody, określi, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb wykonywania
następujących czynności:
1) dla Straży Parku:
a) legitymowania osób podejrzanych o
popełnienie przestępstwa lub wykroczenia oraz świadków przestępstwa lub
wykroczenia w celu ustalenia ich tożsamości,
b) zatrzymywania osób w przypadku
uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa lub wykroczenia,
c) kontroli i zatrzymania, za
pokwitowaniem, dokumentów dotyczących legalności posiadania tworów lub
składników przyrody pochodzących z obszaru parku narodowego i obrotu
nimi,
d) kontroli podmiotów prowadzących
działalność gospodarczą na obszarze parku narodowego w zakresie przestrzegania
przepisów ustawy;
2) dla Służby Parku Krajobrazowego -
legitymowania osób naruszających przepisy o ochronie przyrody, a w razie
odmowy okazania dokumentu pozwalającego na ustalenie tożsamości - zwracania się
do Policji lub innych właściwych organów o ustalenie ich tożsamości.
10. Minister
właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres i tryb współpracy Straży
Parku z Policją oraz zakres działań Straży Parku podlegających kontroli Policji
i sposób sprawowania tej kontroli, kierując się potrzebą podejmowania wspólnych
działań Straży Parku z Policją na obszarze parku narodowego w zakresie
zwalczania przestępstw i wykroczeń.
Art.
109. 1. Funkcjonariusz
Straży Parku może stosować wobec osób uniemożliwiających wykonywanie przez niego
zadań określonych w ustawie następujące środki przymusu bezpośredniego:
1) siłę fizyczną w postaci chwytów
obezwładniających oraz podobnych technik obrony lub ataku;
2) kajdanki;
3) pałkę służbową;
4) ręczny miotacz gazu;
5) paralizator elektryczny.
2. Zastosowanie
przez funkcjonariusza Straży Parku środka przymusu bezpośredniego powinno
odpowiadać potrzebom wynikającym z zaistniałej sytuacji i zmierzać do
podporządkowania się osoby poleceniom wydanym przez funkcjonariusza.
3. Rada
Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposoby użycia środków przymusu
bezpośredniego, o których mowa w ust. 1, oraz przydziału, przechowywania i
ewidencji środków, o których mowa w ust. 1 pkt 2-5,
kierując się potrzebą określenia warunków użycia środków przymusu
bezpośredniego przez funkcjonariuszy Straży Parku podczas realizacji zadań
związanych z ochroną przyrody i mienia parku narodowego.
Art.
110. 1. Funkcjonariusz
Straży Parku może być wyposażony w broń bojową oraz broń myśliwską, a pracownik
Służby Parku w broń myśliwską.
2. Funkcjonariusz
Straży Parku może być dopuszczony do pracy z bronią, jeżeli:
1) odbył szkolenie podstawowe dla
funkcjonariuszy Straży Parku i zdał egzamin przed komisją egzaminacyjną;
3) posiada orzeczenie lekarskie i
psychologiczne stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy z bronią.
3. Broń
bojową i broń myśliwską dyrektor parku narodowego nabywa na podstawie decyzji
administracyjnej wydanej przez właściwego miejscowo komendanta wojewódzkiego
Policji, na wniosek dyrektora parku narodowego, zgodnie z ustawą z
dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji.
4. Dyrektor
parku narodowego może przydzielić broń bojową lub broń myśliwską wraz z
amunicją funkcjonariuszowi Straży Parku.
5. Decyzję o
wyposażeniu funkcjonariusza Straży Parku w broń bojową lub broń myśliwską na
czas pełnienia służby podejmuje każdorazowo Komendant Straży Parku.
6. Broń, o
której mowa w ust. 4, przydziela się wraz ze świadectwem broni.
7. Broń
bojową, o której mowa w ust. 4, funkcjonariusz Straży Parku ma prawo użyć w
następujących przypadkach:
1) w celu odparcia bezpośredniego
zamachu na życie własne lub innej osoby;
2) przeciwko osobie, która, wezwana do
natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, nie
zastosuje się do tego wezwania, a jej zachowanie wskazuje na bezpośredni zamiar
ich użycia przeciwko funkcjonariuszowi Straży Parku lub innej osobie;
3) przeciwko osobie, która usiłuje
przemocą odebrać broń palną funkcjonariuszowi Straży Parku.
8. Broń
myśliwską, o której mowa w ust. 4, funkcjonariusz Straży Parku ma prawo użyć w
następujących przypadkach:
1) w celu eliminacji lub odstraszania
w granicach parku narodowego zwierząt stwarzających rzeczywiste i bezpośrednie
zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi;
2) w razie konieczności odstrzału, za
zgodą dyrektora parku narodowego, zwierzęcia, które nie ma szans na
przeżycie.
9. Użycie
broni bojowej powinno następować w sposób wyrządzający najmniejszą szkodę
osobie, przeciwko której użyto broni, i nie może zmierzać do pozbawienia
jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia innych
osób.
10. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, zakres szkolenia
podstawowego oraz tryb powoływania komisji egzaminacyjnej, o których mowa w
ust. 2 pkt 1, kierując się potrzebą posiadania przez
funkcjonariuszy Straży Parku wiedzy niezbędnej do wykonywania zadań.
11. Rada
Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposoby i tryb postępowania przy
użyciu broni bojowej przez funkcjonariusza Straży Parku, kierując się potrzebą
wykonywania zadań w zakresie ochrony przyrody i mienia parku narodowego przez
Straż Parku.
12. Minister
właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób ewidencjonowania i
przechowywania broni bojowej oraz broni myśliwskiej wraz z amunicją, kierując
się potrzebą zabezpieczenia broni bojowej oraz broni myśliwskiej wraz z
amunicją, będącej w dyspozycji Straży Parku.
13. Przepisy
dotyczące dopuszczania, przydzielania i wyposażania w broń myśliwską stosuje
się odpowiednio do pracowników Służby Parku, o których mowa w ust. 1.
Wykonywanie ochrony przyrody
Art. 111. 1. Generalny Dyrektor Ochrony
Środowiska sporządza projekt krajowej strategii ochrony i zrównoważonego
użytkowania różnorodności biologicznej wraz z projektem programu działań.
1a. Generalny
Dyrektor Ochrony Środowiska zapewnia możliwość udziału społeczeństwa, na
zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o
udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko, w postępowaniu, którego przedmiotem jest sporządzenie projektu
krajowej strategii ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności
biologicznej wraz z projektem programu działań, o których mowa w ust. 1.
2. Krajową
strategię ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej, wraz
z programem działań, zatwierdza, w drodze uchwały, Rada Ministrów.
Art.
112. 1. W ramach
państwowego monitoringu środowiska prowadzi się monitoring przyrodniczy różnorodności
biologicznej i krajobrazowej.
2. Monitoring
przyrodniczy polega na obserwacji i ocenie stanu oraz zachodzących zmian w
składnikach różnorodności biologicznej i krajobrazowej, w tym typów siedlisk
przyrodniczych oraz gatunków będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty, ze
szczególnym uwzględnieniem typów siedlisk przyrodniczych i gatunków o znaczeniu
priorytetowym, a także na ocenie skuteczności stosowanych metod ochrony
przyrody.
Art.
113. 1. Generalny Dyrektor Ochrony
Środowiska prowadzi centralny rejestr form ochrony przyrody, o których mowa
w art. 6 ust. 1 pkt 1-9.
1a. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres informacji gromadzonych w
centralnym rejestrze form ochrony przyrody,
2) organizację, tryb i standardy
techniczne tworzenia rejestru,
3) sposób aktualizacji rejestru oraz
udostępniania danych zawartych w rejestrze
-
z uwzględnieniem konieczności zapewnienia kompletnej i jednolitej informacji o
formach ochrony przyrody w Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Organ,
który utworzył lub ustanowił formę ochrony przyrody, o której mowa w art.
6 ust. 1 pkt 2-4 i 6-9, przesyła Generalnemu
Dyrektorowi Ochrony Środowiska, w terminie 30 dni od dnia jej utworzenia lub
ustanowienia, kopię aktu o utworzeniu lub ustanowieniu danej formy ochrony
przyrody oraz informacje, określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 1a,
a także, w tym samym terminie, dokonuje wpisu tych informacji do centralnego
rejestru form ochrony przyrody.
Art.
114. 1. Regionalny dyrektor ochrony
środowiska gromadzi dokumentację dotyczącą zasobów, tworów i składników
przyrody, a w szczególności cennych ze względów naukowych tworów przyrody,
stanowisk chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów, a także ich siedlisk
oraz siedlisk przyrodniczych.
3. Organ,
który ustanowił formę ochrony przyrody, o której mowa w art.
6 ust. 1 pkt 4 i 6-9, przesyła regionalnemu
dyrektorowi ochrony środowiska, w terminie 30 dni od dnia jej utworzenia lub
ustanowienia, kopię aktu o utworzeniu lub ustanowieniu danej formy ochrony
przyrody oraz informacje, określone w przepisach wydanych na podstawie art. 113
ust. 1a, a także, w tym samym terminie, dokonuje wpisu tych informacji do
centralnego rejestru form ochrony przyrody.
Art.
115. 1. Na
obrzeżach lub w pobliżu form ochrony przyrody, o których mowa w art.
6 ust. 1 pkt 1-3 oraz 7 i 8, umieszcza się tablice
informujące o nazwie form ochrony przyrody oraz o zakazach obowiązujących
na obszarach lub w stosunku do tych form, a na obrzeżach form ochrony
przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4-6 i pkt 9, umieszcza się tablice informujące o nazwie formy
ochrony przyrody.
2. Na
obrzeżach parku narodowego tablice, o których mowa w ust. 1, umieszcza dyrektor
parku narodowego, a na obrzeżach lub w pobliżu form ochrony przyrody, o
których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2-9 - organ
sprawujący nadzór nad daną formą ochrony przyrody.
3. Minister
właściwy do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, wzory tablic, o
których mowa w ust. 1, kierując się potrzebą ujednolicenia tablic, określając
ich kształt i rozmiary, materiał, z jakiego zostaną wykonane, tło tablic,
wielkość i kolor liter w napisach.
Gospodarowanie zasobami i składnikami przyrody
Art. 117. 1. Gospodarowanie
zasobami dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów oraz zasobami
genetycznymi roślin, zwierząt i grzybów użytkowanymi przez człowieka powinno
zapewniać ich trwałość, optymalną liczebność i ochronę różnorodności genetycznej,
w szczególności przez:
1) ochronę, utrzymanie lub racjonalne
zagospodarowanie naturalnych i półnaturalnych
ekosystemów, w tym lasów, torfowisk, bagien, muraw, solnisk, klifów nadmorskich
i wydm, linii brzegów wód, dolin rzecznych, źródeł i źródlisk, a także
rzek, jezior i obszarów morskich oraz siedlisk i ostoi roślin, zwierząt lub
grzybów;
2) stworzenie warunków do rozmnażania
i rozprzestrzeniania zagrożonych wyginięciem roślin, zwierząt i grzybów oraz
ochronę i odtwarzanie ich siedlisk i ostoi, a także ochronę tras migracyjnych
zwierząt.
2. Na
gruntach użytkowanych gospodarczo w parkach narodowych lub rezerwatach przyrody
stosuje się ochronę krajobrazową.
Art.
118. 1. Prowadzenie robót polegających na
regulacji wód oraz budowie wałów przeciwpowodziowych, a także robót
melioracyjnych, odwodnień budowlanych, oraz innych robót ziemnych zmieniających
stosunki wodne - na terenach o szczególnych wartościach przyrodniczych,
zwłaszcza na terenach, na których znajdują się skupienia roślinności o
szczególnej wartości z punktu widzenia przyrodniczego, terenach o walorach
krajobrazowych i ekologicznych, terenach masowych lęgów ptactwa, występowania
skupień gatunków chronionych oraz tarlisk, zimowisk, przepławek i miejsc
masowej migracji ryb i innych organizmów wodnych, następuje na podstawie
decyzji regionalnego dyrektora ochrony środowiska, który ustala warunki
prowadzenia robót.
Art.
119a. 1. Zabrania
się rozmnażania zwierząt uzyskanych w wyniku krzyżowania i krzyżowania
zwierząt, o których mowa w art. 49 pkt 1
lit. a i b i w art. 120 ust. 1, oraz zwierząt łownych, ze zwierzętami
z innych gatunków, a także ze zwierzętami z form i odmian hodowlanych, bez
zezwolenia Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska.
2. Wniosek
o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać odpowiednio:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) cel wykonania wnioskowanych
działań;
3) nazwę gatunku lub gatunków, w
języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje, których będą dotyczyć
działania;
4) liczbę osobników, których dotyczy
wniosek;
5) określenie miejsca i czasu
wykonania działań;
6) świadectwo pochodzenia;
7) opinię lub orzeczenie
lekarsko-weterynaryjne powiatowego lekarza weterynarii stwierdzające spełnienie
przez wnioskodawcę warunków przetrzymywania gatunków, odpowiadających ich
potrzebom biologicznym.
3. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 1, zawiera:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) nazwę gatunku lub gatunków, w
języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje, których będą dotyczyć
działania;
3) liczbę osobników, których dotyczy
zezwolenie;
4) określenie miejsca i czasu oraz
warunków wykonania działań, których dotyczy zezwolenie;
5) określenie terminu złożenia
informacji o wykorzystaniu zezwolenia.
4. Generalny
Dyrektor Ochrony Środowiska:
1) odmawia wydania zezwolenia, o
którym mowa w ust. 1, jeżeli wnioskodawca był skazany prawomocnym wyrokiem sądu
za przestępstwo mające związek z przewożeniem przez granicę państwa,
przetrzymywaniem, prowadzeniem hodowli, rozmnażaniem i sprzedażą na terenie
kraju gatunków, o których mowa w art. 49 pkt
1 lit. a i b i w art. 120 ust. 1, oraz zwierząt łownych, w okresie 3
lat od dnia uprawomocnienia się wyroku;
2) może odmówić wydania zezwolenia, o
którym mowa w ust. 1, jeżeli wnioskowana czynność stwarza zagrożenie dla
rodzimych gatunków lub siedlisk przyrodniczych.
5. Generalny
Dyrektor Ochrony Środowiska cofa zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, jeżeli:
1) po wydaniu zezwolenia zostaną
ujawnione okoliczności, o których mowa w ust. 4, uzasadniające odmowę wydania
zezwolenia;
2) zezwolenie zostało użyte niezgodnie
z warunkami w nim zawartymi.
Art. 120. 1. Zabrania
się wprowadzania do środowiska przyrodniczego oraz przemieszczania w tym
środowisku roślin, zwierząt lub grzybów gatunków obcych.
2. Sprowadzanie
do kraju, przetrzymywanie, prowadzenie hodowli, rozmnażanie i sprzedaż na
terenie kraju roślin, zwierząt lub grzybów gatunków obcych, które w przypadku
uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić rodzimym gatunkom lub
siedliskom przyrodniczym, wymaga zezwolenia Generalnego Dyrektora Ochrony
Środowiska.
2b. Wniosek
o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać odpowiednio:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę,
siedzibę i adres wnioskodawcy;
2) cel wykonania wnioskowanych
czynności;
3) opis czynności, której dotyczy
wniosek;
4) nazwę gatunku lub gatunków, w
języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje, których będą dotyczyć
czynności;
5) liczbę lub ilość osobników, których
dotyczy wniosek, o ile jest to możliwe do ustalenia;
6) określenie warunków, miejsca i
czasu wykonania czynności;
7) świadectwo pochodzenia;
8) opinię lub orzeczenie
lekarsko-weterynaryjne powiatowego lekarza weterynarii stwierdzające spełnienie
przez wnioskodawcę warunków przetrzymywania gatunków, odpowiadających ich
potrzebom biologicznym.
2c. Zezwolenie,
o którym mowa w ust. 2, zawiera:
1) imię, nazwisko i adres albo nazwę i
siedzibę wnioskodawcy;
2) nazwę gatunku lub gatunków, których
będą dotyczyć czynności, w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa
istnieje;
3) liczbę lub ilość osobników, których
dotyczy zezwolenie, o ile jest to możliwe do ustalenia;
4) opis czynności, na które wydaje się
zezwolenie;
5) określenie warunków, miejsca i
czasu wykonania czynności, których dotyczy zezwolenie;
6) określenie terminu złożenia
informacji o wykorzystaniu zezwolenia.
2d. Generalny
Dyrektor Ochrony Środowiska:
1) odmawia wydania zezwolenia, o
którym mowa w ust. 2, jeżeli wnioskodawca był skazany prawomocnym wyrokiem sądu
za przestępstwo mające związek z przewożeniem przez granicę państwa,
przetrzymywaniem, prowadzeniem hodowli, rozmnażaniem i sprzedażą na terenie
kraju roślin, zwierząt lub grzybów gatunków obcych, w okresie 3 lat od dnia
uprawomocnienia się wyroku;
2) może odmówić wydania zezwolenia, o
którym mowa w ust. 2, jeżeli wnioskowana czynność stwarza zagrożenie dla
rodzimych gatunków lub siedlisk przyrodniczych.
3. Przepisów
ust. 1 i 2 nie stosuje się do gatunków ryb, na których wprowadzanie jest
wymagane zezwolenie ministra właściwego do spraw rolnictwa, wydawane na
podstawie art. 3 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (Dz.
U. z 1999 r. Nr 66, poz. 750, z późn.
zm.) albo art. 29
ustawy z dnia 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie (Dz. U. Nr 62, poz. 574, z późn. zm.).
4. Zakazu,
o którym mowa w ust. 1, z wyjątkiem gatunków, które w przypadku uwolnienia do
środowiska przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom rodzimym lub siedliskom
przyrodniczym, nie stosuje się do wprowadzania do środowiska przyrodniczego i
przemieszczania w tym środowisku roślin:
1) przy zakładaniu i utrzymywaniu
terenów zieleni oraz zakładaniu i utrzymywaniu zadrzewień
poza lasami i obszarami objętymi formami ochrony przyrody;
2) wykorzystywanych w ramach
racjonalnej gospodarki leśnej i rolnej.
Art. 121. 1. Gospodarowanie
zasobami przyrody nieożywionej powinno być prowadzone w sposób zapewniający
ochronę innych zasobów, tworów i składników przyrody, oszczędne użytkowanie
przestrzeni oraz zachowanie szczególnie cennych tworów i składników przyrody
nieożywionej, w tym profili geologicznych i glebowych, jaskiń, turni, skałek,
głazów narzutowych, naturalnych zbiorników i cieków wodnych, źródeł i wodospadów,
elementów dna morza, wydm i glebowych powierzchni wzorcowych, a także miejsc
występowania kopalnych szczątków roślin i zwierząt.
2. Wywóz za
granicę meteorytów i kopalnych szczątków roślin i zwierząt wymaga zezwolenia
Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska.
Art. 122. 1. Kto dokona
odkrycia kopalnych szczątków roślin lub zwierząt, jest obowiązany powiadomić o
tym niezwłocznie regionalnego dyrektora ochrony środowiska, a jeżeli nie jest
to możliwe - właściwego wójta, burmistrza albo prezydenta miasta.
3. Jeżeli
regionalny dyrektor ochrony środowiska ustali, że odkryte kopalne szczątki
roślin lub zwierząt są cenne dla nauki, przekazuje je do muzeum lub placówki
naukowej.
Art. 123. 1. Regionalny dyrektor ochrony środowiska dokonuje kontroli przestrzegania przepisów o ochronie przyrody w trakcie gospodarczego wykorzystania zasobów i składników przyrody przez jednostki organizacyjne oraz osoby prawne i fizyczne.
3. Upoważnienie,
o którym mowa w ust. 2, zawiera wskazanie osoby upoważnionej do wykonywania
czynności, miejsca i zakresu kontroli oraz podstawy prawnej do jej
wykonywania.
4. Przed
przystąpieniem do czynności kontrolnych osoba upoważniona do ich wykonywania
jest obowiązana okazać upoważnienie, o którym mowa w ust. 2.
5. Osoby
upoważnione do wykonywania czynności kontrolnych mają prawo do:
1) wstępu na teren należący do
podmiotu kontrolowanego;
2) żądania pisemnych lub ustnych
informacji związanych z przedmiotem kontroli;
3) wglądu do dokumentów związanych z
przedmiotem kontroli, sporządzania z nich odpisów, wyciągów lub kopii oraz
zabezpieczania tych dokumentów.
6. Osoba
wykonująca czynności kontrolne sporządza z tych czynności protokół.
7. Protokół
podpisuje osoba wykonująca czynności kontrolne oraz podmiot kontrolowany.
8. W
przypadku odmowy podpisania protokołu przez podmiot kontrolowany, protokół
podpisuje tylko osoba wykonująca czynności kontrolne, dokonując w protokole
stosownej adnotacji o odmowie podpisania protokołu przez podmiot
kontrolowany.
9. Wstęp oraz
wykonywanie czynności kontrolnych następują w obecności właściciela lub
posiadacza nieruchomości.
Art.
125. Rośliny, zwierzęta lub grzyby, a
także ich siedliska, nieobjęte formami ochrony przyrody mogą być niszczone lub
zabijane jedynie w związku z:
1) realizacją zadań uzasadnionych
potrzebami ochrony przyrody;
2) prowadzeniem badań naukowych lub
edukacją;
3) racjonalną gospodarką;
4) amatorskim połowem ryb;
5) zbiorem na własne potrzeby;
6) prowadzeniem akcji
ratowniczej;
7) bezpieczeństwem powszechnym;
8) bezpieczeństwem sanitarnym i weterynaryjnym;
9) ochroną życia i zdrowia
ludzi;
10) zapobieganiem skutkom klęski
żywiołowej lub ich usuwaniem.
Skutki prawne objęcia ochroną
Art. 126. 1. Skarb
Państwa odpowiada za szkody wyrządzone przez:
1) żubry - w uprawach, płodach rolnych
lub w gospodarstwie leśnym;
2) wilki - w pogłowiu zwierząt
gospodarskich;
3) rysie - w pogłowiu zwierząt
gospodarskich;
4) niedźwiedzie - w pasiekach, w
pogłowiu zwierząt gospodarskich oraz w uprawach rolnych;
5) bobry - w gospodarstwie rolnym,
leśnym lub rybackim.
2. Odpowiedzialność,
o której mowa w ust. 1, nie obejmuje utraconych korzyści.
4. Właściciele
lub użytkownicy gospodarstw rolnych i leśnych mogą współdziałać
z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska, a na obszarze parku
narodowego - z dyrektorem tego parku, w zakresie sposobów zabezpieczania upraw
i płodów rolnych, lasów oraz zwierząt gospodarskich przed szkodami powodowanymi
przez zwierzęta, o których mowa w ust. 1.
6. Odszkodowanie
nie przysługuje:
1) osobom, którym przydzielono grunty
stanowiące własność Skarbu Państwa;
2) jeżeli poszkodowany:
a) nie dokonał sprzętu upraw lub
płodów rolnych w ciągu 14 dni od zakończenia zbiorów tego gatunku roślin w
danym regionie,
3) za szkody:
a) powstałe w mieniu Skarbu Państwa, z
wyłączeniem mienia oddanego do gospodarczego korzystania na podstawie Kodeksu
cywilnego,
b) nieprzekraczające w ciągu roku wartości
c) w uprawach rolnych założonych z
naruszeniem powszechnie stosowanych wymogów agrotechnicznych,
d) wyrządzone przez wilki,
niedźwiedzie lub rysie w pogłowiu zwierząt gospodarskich pozostawionych, w
okresie od zachodu do wschodu słońca, bez bezpośredniej opieki.
7. Szkody
wyrządzone przez zwierzęta łowne, występujące w parkach narodowych, strefach
ochronnych zwierząt łownych oraz w rezerwatach przyrody szacuje
się oraz dokonuje wypłaty odszkodowań według zasad określonych
w rozdziale 9 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (Dz.
U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, z późn. zm.).
8. Szacowanie
szkód wyrządzonych przez zwierzęta łowne w strefie ochronnej zwierząt łownych
należy do zadań Służby Parku Narodowego, a w rezerwatach przyrody - do
sprawującego nadzór nad rezerwatem.
10. W sprawach
spornych dotyczących wysokości odszkodowań za szkody wyrządzone przez
zwierzęta, o których mowa w ust. 1, orzekają sądy powszechne.
11. Minister
właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
rolnictwa i ministrem właściwym do spraw rybołówstwa określi, w drodze
rozporządzenia, tryb postępowania przy szacowaniu szkód oraz sposób wypłaty
odszkodowań za szkody, o których mowa w ust.
12. Rada
Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, inne niż wymienione w ust. 1
gatunki zwierząt chronionych wyrządzających szkody, za które odpowiada Skarb
Państwa, kierując się potrzebą utrzymania ochrony gatunkowej zwierząt
zagrożonych wyginięciem i wyrządzających szkody w gospodarce człowieka.
Przepisy karne
1) narusza zakazy obowiązujące w:
a) parkach narodowych,
b) rezerwatach przyrody,
c) parkach krajobrazowych,
d) obszarach chronionego
krajobrazu,
e) obszarach Natura 2000,
2) narusza zakazy obowiązujące w
stosunku do:
a) pomników przyrody,
b) stanowisk dokumentacyjnych,
c) użytków ekologicznych,
d) zespołów
przyrodniczo-krajobrazowych,
e) roślin, zwierząt lub grzybów
objętych ochroną gatunkową,
-
podlega karze aresztu albo grzywny.
1) bez dokumentu wymaganego na
podstawie przepisów, o których mowa w art. 61 ust. 1, lub wbrew jego
warunkom przewozi przez granicę Unii Europejskiej okaz gatunku podlegającego
ochronie na podstawie przepisów, o których mowa w art. 61 ust.
1;
2) narusza przepisy prawa Unii
Europejskiej dotyczące ochrony gatunków dziko żyjących zwierząt i roślin w
zakresie regulacji obrotu nimi poprzez:
a) nieprzedkładanie zgłoszenia importowego,
b) używanie okazów określonych
gatunków w innym celu niż wskazany w zezwoleniu importowym,
c) korzystanie w sposób nieuprawniony
ze zwolnień od nakazów przy dokonywaniu obrotu sztucznie rozmnożonymi roślinami,
d) oferowanie zbycia lub nabycia,
nabywanie lub pozyskiwanie, używanie lub wystawianie publicznie w celach
zarobkowych, zbywanie, przetrzymywanie lub przewożenie w celu zbycia okazów
określonych gatunków roślin lub zwierząt,
e) używanie zezwolenia albo świadectwa
dla okazu innego niż ten, dla którego było ono wydane,
f) składanie wniosku o wydanie
zezwolenia importowego, eksportowego, reeksportowego, lub świadectwa bez
poinformowania o wcześniejszym odrzuceniu wniosku
-
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 129. W razie ukarania za wykroczenie określone w art. 127 albo w art. 131 lub skazania za przestępstwo określone w art. 128 sąd może orzec:
1) przepadek przedmiotów służących do
popełnienia wykroczenia lub przestępstwa oraz przedmiotów, roślin, zwierząt lub
grzybów pochodzących z wykroczenia lub przestępstwa, chociażby nie stanowiły
własności sprawcy;
2) obowiązek przywrócenia stanu
poprzedniego, a jeśli obowiązek taki nie byłby wykonalny - nawiązkę do
wysokości 10 000 złotych na rzecz organizacji społecznej działającej w zakresie
ochrony przyrody lub właściwego, ze względu na miejsce popełnienia wykroczenia
lub przestępstwa, wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodarki
wodnej.
Art.
130. 1. Sąd
doręcza odpis wydanego prawomocnego orzeczenia o przepadku okazów gatunków:
1) ministrowi właściwemu do spraw
środowiska - w przypadku gatunków objętych ochroną na podstawie przepisów prawa
Unii Europejskiej, o których mowa w art. 61 ust. 1;
2) Generalnemu Dyrektorowi Ochrony
Środowiska - w przypadku gatunków obcych;
3) regionalnemu dyrektorowi ochrony
środowiska właściwemu ze względu na miejsce popełnienia wykroczenia lub
przestępstwa - w przypadku gatunków rodzimych.
2. Okazy
gatunków podlegają przekazaniu podmiotom uprawnionym do ich utrzymywania,
wyznaczanym decyzją administracyjną przez organy, o których mowa w ust.
1.
3. Organy,
o których mowa w ust. 1, mogą zarządzić, w drodze decyzji administracyjnej, na
koszt skazanego, odesłanie okazów gatunków, wobec których przepadek orzeczono,
do państwa, z którego dokonano ich przywozu.
4. Generalny
Dyrektor Ochrony Środowiska może zarządzić, w drodze decyzji administracyjnej,
na koszt skazanego, uśmiercenie zwierząt gatunków obcych stanowiących własność
sprawcy.
1) prowadząc działalność
gospodarczą w zakresie handlu zwierzętami gatunków podlegających ochronie na
podstawie przepisów, o których mowa w art. 61 ust. 1, nie posiada
lub nie przekazuje odpowiedniej dokumentacji stwierdzającej legalność pochodzenia
zwierzęcia,
1a) chwyta lub zabija dziko
występujące zwierzęta, o których mowa w art. 49 pkt
1 lit. a i b przy użyciu urządzeń, sposobów lub metod, o których mowa
w art. 54,
2) bez zezwolenia lub wbrew jego
warunkom utworzy lub prowadzi ogród botaniczny, ogród zoologiczny lub
ośrodek,
3) przeprowadzając likwidację ogrodu
zoologicznego lub ośrodka nie zapewni przebywającym tam zwierzętom warunków
odpowiadających ich potrzebom biologicznym,
4) narusza zakazy dotyczące
zwierząt niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi, o których mowa w art.
73 ust. 1,
4a) nie zachowując należytej
ostrożności dopuszcza do ucieczki zwierzęcia z gatunku, o którym mowa w art. 73
ust. 1 lub art. 120 ust. 2,
5) bez zezwolenia lub wbrew jego
warunkom przenosi z ogrodu botanicznego lub ogrodu zoologicznego do środowiska
przyrodniczego rośliny lub zwierzęta gatunków zagrożonych wyginięciem,
6) wykonuje prace ziemne oraz inne
prace związane z wykorzystaniem sprzętu mechanicznego lub urządzeń technicznych
w obrębie bryły korzeniowej drzew lub krzewów na terenach zieleni lub zadrzewieniach w sposób znacząco szkodzący drzewom lub
krzewom,
7) stosuje środki chemiczne na drogach
publicznych oraz ulicach i placach w sposób znacząco szkodzący terenom zieleni
lub zadrzewieniem,
8) bez decyzji regionalnego
dyrektora ochrony środowiska lub wbrew ustalonym w niej warunkom prowadzi
na terenach o szczególnych wartościach przyrodniczych roboty polegające na
regulacji wód oraz budowie wałów przeciwpowodziowych, a także roboty melioracyjne,
odwodnienia budowlane oraz inne roboty ziemne zmieniające stosunki wodne,
9) wprowadza do środowiska
przyrodniczego lub przemieszcza w tym środowisku rośliny, zwierzęta lub grzyby
gatunków obcych,
10) bez zezwolenia lub wbrew jego
warunkom sprowadza do kraju, przetrzymuje, prowadzi hodowlę, rozmnaża lub
sprzedaje na terenie kraju rośliny, zwierzęta lub grzyby gatunków obcych, które
w przypadku uwolnienia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić rodzimym
gatunkom lub siedliskom przyrodniczym,
11) nie powiadamia regionalnego
dyrektora ochrony środowiska lub wójta, burmistrza albo prezydenta miasta
o odkryciu kopalnych szczątków roślin lub zwierząt,
12) wypala łąki, pastwiska, nieużytki,
rowy, pasy przydrożne, szlaki kolejowe, trzcinowiska lub szuwary,
13) wbrew przepisom art. 125 zabija
zwierzęta, niszczy rośliny lub grzyby lub niszczy siedliska roślin, zwierząt
lub grzybów
-
podlega karze aresztu albo grzywny.
Art. 131a. 1. W razie ukarania za wykroczenie określone w art. 131 pkt 4 sąd może orzec przepadek zwierząt niebezpiecznych dla życia i zdrowia ludzi.
2. Zwierzęta,
o których mowa w ust. 1, podlegają przekazaniu podmiotom uprawnionym do ich utrzymywania,
wyznaczonym przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska.
Art.
132. Orzekanie w sprawach, o których
mowa w art. 127 i 131, następuje na podstawie przepisów Kodeksu postępowania w
sprawach o wykroczenia.
Zmiany w przepisach obowiązujących
Przepisy przejściowe, dostosowujące i końcowe
Art. 143. Obrączki
użyte do obrączkowania ptaków przed dniem wejścia w życie ustawy nie
podlegają wymianie na obrączki sporządzone zgodnie ze wzorem określonym w
przepisach, o których mowa w art. 55.
Art.
144. Dyrektor parku narodowego powołany
przed dniem wejścia w życie ustawy pozostaje na stanowisku do czasu
powołania dyrektora parku na podstawie art. 101 ust. 2, nie dłużej jednak niż
jeden rok od dnia wejścia w życie ustawy.
Art.
145. 1. Wojewódzcy
konserwatorzy przyrody powołani przed dniem wejścia w życie ustawy
pozostają na dotychczas zajmowanych stanowiskach.
2. Z dniem
wejścia w życie ustawy dotychczasowe stosunki pracy z wojewódzkimi
konserwatorami przyrody nawiązane na podstawie powołania przekształcają
się w stosunki pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na
warunkach pracy i płacy określonych w powołaniu.
Art.
147. Umundurowanie oraz przedmioty
uzupełniające mundury pracowników Służb Parków Narodowych i Służb Parków
Krajobrazowych mogą być używane według dotychczas obowiązujących wzorów do
czasu wyczerpania zapasów.
Art.
148. 1. Ogrody
botaniczne i ośrodki istniejące przed dniem wejścia w życie ustawy mogą
prowadzić dotychczasową działalność bez zezwolenia, o którym mowa w art.
67 ust. 1 lub art. 75 ust. 1, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2005
r.
2. Ogrody
botaniczne oraz ośrodki, które w terminie, o którym mowa w ust. 1, nie uzyskają
zezwolenia na prowadzenie działalności, podlegają likwidacji.
Art.
150. Posiadacze spreparowanych zwierząt
lub ich części są obowiązani do uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art.
56 ust. 1 lub 2, w okresie jednego roku od dnia wejścia w życie
ustawy.
Art.
151. Straż Parku, Służba Parku
Narodowego i Służba Parku Krajobrazowego działające przed dniem wejścia
w życie ustawy stają się odpowiednio Strażą Parku, Służbą Parku Narodowego
i Służbą Parku Krajobrazowego w rozumieniu niniejszej ustawy.
Art.
152. 1. Zadania
Państwowej Rady Ochrony Przyrody, wojewódzkich rad ochrony przyrody, rad
naukowych parków narodowych, rad parków krajobrazowych lub rad zespołów parków
krajobrazowych, do czasu powołania członków tych organów, wykonują odpowiednio
Państwowa Rada Ochrony Przyrody, wojewódzkie komisje ochrony przyrody, rady
parków narodowych i rady parków.
2. Powołanie
członków Państwowej Rady Ochrony Przyrody, wojewódzkich rad ochrony przyrody,
rad naukowych parków narodowych, rad parków krajobrazowych lub rad zespołów
parków krajobrazowych nastąpi w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
Art. 154. 1. Plany
ochrony dla parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych
ustanowione w okresie od dnia 2 lutego 2001 r. do dnia wejścia w życie
ustawy stają się planami ochrony w rozumieniu niniejszej ustawy.
3. Dla parków
krajobrazowych, które miały zatwierdzone rozporządzeniem plany ochrony do dnia
2 lutego 2001 r., sporządza się, z ich wykorzystaniem, plany ochrony w
rozumieniu niniejszej ustawy, w terminie do 6 miesięcy od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
Art. 156. Strefy
ochrony ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt gatunków
chronionych, ustalone przed dniem wejścia w życie ustawy, stają się
strefami ochrony ostoi, miejscami rozrodu i regularnego przebywania zwierząt
gatunków chronionych w rozumieniu niniejszej ustawy.
Art. 157. Dotychczasowe
przepisy wykonawcze wydane na podstawie przepisów ustawy, o której mowa w art.
161, zachowują moc do czasu wejścia w życie aktów wykonawczych wydanych na
podstawie niniejszej ustawy.
Art. 158. Do
spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych
decyzją ostateczną stosuje się przepisy dotychczasowe.
Art. 159. 1. Z dniem
wejścia w życie ustawy Krajowy Zarząd Parków Narodowych przechodzi w stan
likwidacji. Aktywa i pasywa Krajowego Zarządu Parków Narodowych przejmuje
minister właściwy do spraw środowiska.
2. Likwidacje
Krajowego Zarządu Parków Narodowych prowadzi się pod jego dotychczasową nazwą z
dodatkiem „w likwidacji”.
3. Pracownicy
Krajowego Zarządu Parków Narodowych z dniem wejścia w życie ustawy stają
się pracownikami urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw środowiska,
z zastrzeżeniem art. 160.
4. Minister
właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw środowiska, w drodze rozporządzenia, dokona przeniesienia planowanych
dochodów i wydatków budżetowych w ramach części 41 - środowisko między działami
i rozdziałami budżetu państwa w zakresie dotyczącym zadań przejętych przez
Ministerstwo Środowiska z Krajowego Zarządu Parków Narodowych oraz określi
limity zatrudnienia i kwoty wynagrodzeń w podziale na działy i rozdziały
budżetu państwa, z zachowaniem przeznaczenia środków publicznych wynikającego z
ustawy budżetowej.
5. Do
przeniesień, o których mowa w ust. 4, nie stosuje się ograniczeń wynikających
z art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 26
listopada 1998 r. o finansach publicznych.
Art.
160. 1. Stosunki
pracy z pracownikami, o których mowa w art. 159 ust. 3, wygasają po upływie 3
miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy:
1) jeżeli przed upływem 2 miesięcy od dnia
wejścia w życie ustawy nie zostaną im zaproponowane nowe warunki pracy i
płacy na dalszy okres zatrudnienia albo
2) w razie odmowy przyjęcia nowych
warunków pracy i płacy, o których mowa w pkt 1, w
terminie nie późniejszym niż 2 tygodnie przed upływem 3 miesięcy od dnia
wejścia w życie ustawy.
2. Pracodawca
jest obowiązany powiadomić, w formie pisemnej, pracownika o terminie
wygaśnięcia stosunku pracy i o skutkach nieprzyjęcia
nowych warunków pracy i płacy.
3. Wcześniejsze
rozwiązanie stosunku pracy przez pracodawcę może nastąpić za
wypowiedzeniem.
4. Pracownicy,
o których mowa w art. 159 ust. 3, zachowują uprawnienia pracownicze wynikające
z aktów, na podstawie których powstał ich stosunek
pracy przed dniem wejścia w życie ustawy, do dnia:
1) wymienionego w ust.
1 pkt 2 - jeżeli przyjęli proponowane warunki
pracy i płacy na dalszy okres zatrudnienia, albo
2) wygaśnięcia stosunku pracy, o
którym mowa w ust. 1, albo
3) wypowiedzenia, o którym mowa w ust.
3.
5. W
przypadku wygaśnięcia stosunku pracy, o którym mowa w ust. 1, lub
wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 3, pracownikom przysługuje odprawa, o
której mowa w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych
zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844, Nr 213,
poz. 2081 i Nr 223, poz. 2217).
Art. 162. Ustawa
wchodzi w życie z dniem 1 maja 2004 r., z wyjątkiem art. 39 i 134 pkt 2, które wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2005 r.